Page 12 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2015

Στήν ἀρχή τοῦ νέου ἔτους

Τό ἔτος εἶναι καταφανές ὅτι μᾶς ὁδηγεῖ σέ πλῆθος ἀδι -
ὑποδιαίρεση τοῦ εξόδων; Ἴσως κάποιοι ἀγανακτοῦν μέ τό
χρόνου πού ἐ ξυ - νά συμπεριλαμβάνω στούς προνομιού-
πηρετεῖ πλεῖ στες χους τοῦ πλανήτη καί μᾶς, τούς Ἕλληνες.
ὅσες ἀνά γ κες Εἶναι ἀναμφισβήτητο ὅμως ὅτι ἀνήκουμε
τοῦ ἀνθρώπου ὡς στά πεντακόσια ἑκατομμύρια τῶν προνο-
κοι νωνικοῦ ὄ ντος. Στή λήξη του, αὐτό γεν - μιούχων ἀνθρώπων τοῦ πλανήτη ἔναντι
νᾶ πλῆθος συν αι σθημάτων χαρμόσυνων ἑξήμισι περίπου δισεκατομμυρίων ἀπο κλή -

ἀλλά καί με λαγχολικῶν. Στό ἀπερχόμενο ρων αὐτοῦ. Καυχόμαστε ὅτι εἴμαστε μέτο-
ἔτος, τό ὁποῖο ἀπεικονίζεται ὡς γέ ρος καί χοι τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ἀνώτερης
γι᾽ αὐτό ἐξοβελίζεται σύμφωνα μέ τό τρα- μορφῆς πολιτισμοῦ πού ἐμφανίστηκε στήν
γουδάκι τῶν ἡμερῶν, ἔχουμε τήν τάση νά ἐπιφάνεια τοῦ πλανήτη σύμφωνα μέ τούς
ἐπιρρίπτουμε ὅλα τά κακά πού μᾶς συνέ- φορεῖς του. Θεμελιώδεις ἀξίες αὐτοῦ τοῦ
βησαν κατά τή διάρκειά του. Στό νέο ἔτος, πολιτισμοῦ εἶναι ὁ ἄν θρωπος καί τά δικαι -
τό ὁ ποῖο ἀπεικονίζεται ὡς βρέφος φορ- ώματά του, ὅπως αὐτά ἀπορρέουν ἀπό τά
τωμένο μέ δῶρα γιά τούς ἀνθρώπους, ἰδεώδη τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δημοκρα-
ἐναποθέτουμε ὅλες μας τίς ἐλπίδες. Ἐν - τίας. Ἔχοντας μετατρέψει, μέσῳ τοῦ αὐ -
τούτοις ὁ χρό νος, πού χαρακτηρίζεται μέ τοθαυμασμοῦ, τόν ἑαυτό μας σέ εἴδωλο,
φιλοσοφική διάθεση ἄλ λοτε πανδαμάτωρ ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν Θεό δημι-
ἄλλοτε ἀνελέητος καί ἄλλοτε ἀλ λιῶς, κα- ουργό μας, τόν ὁ ποῖο ἀρνούμαστε μέ τήν
θόλου δέν εὐθύνεται γιά τά καλά ἤ τά καύχηση τοῦ ἀπελευθερωμένου ἀπό τίς
κακά πού συμβαίνουν κατά τή διάρκεια τοῦ προλήψεις τοῦ παρελθόντος. Καί δέν ἀντι -
βίου μας. Ὁ χρόνος ἁπλῶς κυλᾶ. Ἴ σως λαμβανόμαστε στήν ἔπαρσή μας ὅτι ἔχου -
αὐτό νά εἶναι καί τό πλέον σοβαρό ὑπαρ- με ὑποδουλωθεῖ σέ πλεῖστα ὅσα πάθη, τά
ξιακό μας πρόβλημα, καθώς ἔχουμε τή βε- ὁποῖα μᾶς καθιστοῦν δημίους ἀλλά καί
βαιότητα ὅτι ἡ παρέλευση ἑνός ἀκόμη αὐτόχειρες. Καμαρώσαμε γιά τήν ἔντα ξή
ἔτους μᾶς ὁδηγεῖ πλησιέστερα πρός τό μας στή χορεία τῶν ἰσχυρῶν τῆς Δύσεως
ἀναπόδραστο τέλος, τόν θάνατο. Κατ᾽ αὐ - καί σπεύσαμε νά υἱοθετήσουμε τόν τρόπο
τόν τόν τρόπο βιώνουμε τήν ἀκραία ἀντί - σκέψης καί βίου τους κατά τρό πο δουλικό,
φαση: Ἐναποθέτουμε στό μέλλον ὅλες περιφρονώντας τήν παράδοσή μας κατά
μας τίς ἐλπίδες (τό μέλλον εἶναι ἡ μόνη τρόπο ἀκραῖο καί ἐξευτελιστικό γιά τούς
ὑπερβεβαιότητα τῶν ἀνθρώπων χωρίς προγόνους μας.
Θεό, σύμφωνα μέ τόν γάλλο φιλόσοφο Ἀλλά τώρα, ἐπιτέλους, βλέπουμε ὅτι
Ἀλμπέρ Καμύ) καί συνάμα ἐπιθυμοῦμε οἱ φίλοι μας, οἱ ἑταῖροι μας, οἱ σύμμαχοί
διακαῶς νά βραδύνει ὁ ρυθμός μέ τόν μας ἐπιβουλεύονται ὅλα ὅσα μᾶς ἀνή-
ὁποῖο κυλᾶ ὁ χρόνος, ὥστε νά διαρκέσει κουν. Λοιπόν, τί τό καλό ἀναμένεται νά
περισσότερο ὁ βίος μας. μᾶς φέρει ὡς δῶρο τό νέο ἔτος, ὅταν εἶ -
Τελικά, τί ἐπιτέλους θέλουμε ἐμεῖς οἱ ναι βεβαία ἡ αὔξηση τῆς ἀνεργίας ἰ δί ως
ἄνθρωποι τοῦ κόσμου τῆς ἀφθονίας; Ὥς μεταξύ τῶν νέων, ἡ μετανάστευση ἐπιστη-
πότε ἀλαζονικά καί μέ κομπασμό θά ἐμ - μόνων πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν, ἡ ὑποχώ -
μένουμε σέ στάση βίου πού εἶναι πλέον ρηση τῆς βιομηχανικῆς μας παραγωγῆς, ἡ

12 ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2015