Φέτος τό ξεκίνημα τῆς σχολικῆς χρονιᾶς ἦταν τό δυσκολότερο γιά μένα. Σοβαρά προβλήματα ὑγείας στήν οἰκογένεια, πού δέν ἀφήνουν πολλά περιθώρια νά τά παραβλέψεις καί νά μπεῖς γιά νά δοθεῖς στήν τάξη. Ὁ σύλλογος δασκάλων σέ τέτοια ἀσυνεννοησία, πού μπαίνεις κάθε ὥρα «φορτισμένη» γιά μάθημα. Καί τό τμῆμα... τό δυσκολότερο τοῦ σχολείου! Παιδιά πού δέν ἔχουν τήν αἴσθηση τοῦ τί σημαίνει τάξη καί μάθημα. Καί ἄντε νά διδάξεις... Πασχίζω νά τούς βάλω νά καθίσουν στά θρανία.Εἶναι γεγονός πώς χρόνο μέ τό χρόνο εἶναι ἐμφανής ἡ ἔλλειψη χριστιανικῆς ἀγωγῆς ἀπό τό σπίτι. Κυρίαρχη ἀγωγή αὐτή τῆς ἀνάγωγης τηλεόρασης: εἰρωνεία, προπέτεια, πονηριά, ἐπιθετικότητα, παντελής ἔλλειψη σεβασμοῦ καί εὐσέβειας. Ἀφοῦ, μετά ἀπό τόσα χρόνια δασκάλα, πρώτη φορά ἐπί μία ἑβδομάδα δέν ἔκανα στό σχόλασμα προσευχή. Ἔνιωσα τήν ἀνάγκη πρῶτα νά προσευχηθῶ γιά τά παιδιά, γιά νά τούς μιλήσω γιά τόν Θεό, γιά τή δημιουργία καί μετά νά κάνουμε προσευχή.
Καί μέσα σ’ αὐτήν τήν ἀπογοήτευση, χθές στό σχόλασμα, στό τέλος τῶν Θρησκευτικῶν, ὁ Ἀντώνης μοῦ ἔφερε ἕνα μικρό στρόγγυλο χαρτάκι. Στή μιά μεριά ζωγραφισμένα ὅλα ὅσα χρειάζονται στόν Ἁγιασμό (αὐτό ἦταν τό μάθημά μας). Ὁ Ἀντώνης ὅμως γύρισε τό χαρτί ἀπό τήν ἄλλη. «Με αγάπη γιά τό Θεό», διαβάζω καί τά χάνω...
Μιά ἁπλή παιδική καρδούλα χαρίζει τή ζωγραφιά της στόν Θεό... μέ ἀγάπη. Ξεχείλισμα χαρᾶς καί θαυμασμοῦ. Κι ὁ πιό μεγάλος ἔλεγχος γιά μένα. Γιά τίς γκρίνιες μου καί τήν ἀγανάκτησή μου.
Στά χέρια μου παραδίδει αὐτό πού εἶναι γιά τόν Θεό. Νιώθει ὅτι ἐγώ εἶμαι πιό κοντά ἀπ’ αὐτόν στόν Θεό; Ὅτι ἔχω τόν τρόπο νά Τοῦ τό μεταφέρω; Βαρειά στό χέρι μου ἡ ζωγραφιά... ἡ ἀφιέρωση.
Βαρειά καί ἡ ὑποχρέωση: νά μεταφέρω συνεχῶς ἐνώπιόν Του τά παιδιά πού Αὐτός μοῦ ἐμπιστεύθηκε. Καί νά μεταφέρω στήν ἄνυδρη γῆ τους τή δρόσο τοῦ Πνέυματος, τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν... ἀγάπη τους.
Ἑλένη Ἀνδρέου
ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ
