Ἀπό τήν προσχολική ἡλικία προέκρινα ὡς ἀγαπημένη ἐποχή τήν Ἄνοιξη. Μᾶλλον τήν ξεχώρισα ἀπό τότε πού ἡ νηπιαγωγός μᾶς δίδαξε τίς τέσσερις ἐποχές μέ τίς γνωστές μουσικές τοῦ Vivaldi καί στή γιορτή μέ ἔντυσε φωτιά. Μέ ἕνα κόκκινο φορεματάκι ἔτρεχα ὁλόγυρα ὡς ἀγγελιοφόρος τῆς Ἄνοιξης, γιά νά ζεστάνω τά παγωμένα ποτάμια. Ἀπό ἐκεῖνα τά θετικά συναισθήματα τῆς μελωδικότατης Primavera μοῦ δημιουργήθηκε μιά σταθερή χαρά στήν προσμονή τῆς κάθε Ἄνοιξης. Ἡ ἐποχή πού φέρνει τή ζεστασιά καί τήν εὐφροσύνη, ἡ ἐποχή πού λειώνει τούς πάγους.
Μέ τό πού ἔμπαινε ὁ Μάρτιος ὑποσυνείδητα κι ἀκούσια ξαναζωντάνευαν τά νηπιακά θετικά βιώματα. Τώρα πλέον ἔμαθα στό σχολεῖο πώς ὁ Μάρτης μπορεῖ νά εἶναι καί γδάρτης, ἀλλά ἐπέμενα νά προσμένω τά ὄμορφα λουλούδια. Κύλησαν τά χρόνια καί τά σημαινόμενα τῆς αἰσιόδοξης προσμονῆς μεταποιήθηκαν. Τά ἐνδιαφέροντα γιά τόν μήνα Μάρτιο ἀπέκτησαν πνευματικότερο προσανατολισμό, μιά καί κατάλαβα πώς δέν μπορεῖ νά λείπει ὁ Μάρτης ἀπό τή Σαρακοστή. Ἔτσι, αὐτό πού πρόσμενα πλέον μέ τήν ἔναρξη τῆς ἀγαπητῆς ἐποχῆς ἦταν ἡ ζεστασιά τῆς Σαρακοστῆς.
Βέβαια, ἡ ταφόπλακα τῆς συνήθειας εἶναι ἀδυσώπητη. Ἅπαξ καί βρεῖ χλιαρό ἔδαφος σαρώνει τά πάντα. Ἦρθε καιρός πού μέσα στόν φόρτο τῶν ἐργασιῶν δέν ὑποδέχθηκα μέ παιδικό ἐνθουσιασμό τή φίλη Ἄνοιξη. Βρῆκα δικαιολογία: τό θεώρησα παιδαριῶδες, ἀλλά καί δευτερεῦον μπροστά στίς ἀπαιτητικές ὑποχρεώσεις τοῦ ἐπαγγέλματος. Ἔτσι ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ἀποδείχθηκα ἀμελητής τῶν δῆθεν ἀμελητέων καί συνακόλουθα περιφρονητής τῶν κορυφαίων. Γιατί ἡ ὑποδοχή τοῦ Μάρτη σήμαινε κατά βάθος τήν εἴσοδο στό στάδιο τῶν ἀρετῶν καί ἡ προσμονή τῆς Ἄνοιξης ἰσοδυναμοῦσε οὐσιαστικά μέ τήν προετοιμασία γιά τήν Ἀνάσταση. Χλόμιασε ἡ καλή ἀδημονία, περιορίστηκε ὁ θαυμασμός τοῦ Κάλλους. Βρέθηκα νά ψελλίζω «ὦ γλυκύ μου ἔαρ» χωρίς ἀντίκρισμα.
Ἔμεινα νά ζηλεύω τήν ψαλμική ἔλαφο πού ἐπιποθεῖ τίς πηγές τῶν θείων ὑδάτων καί νά ἐπικαλοῦμαι Αὐτόν πού ἄρδει μέ οὐράνια νάματα τή χέρσα γῆ τῆς ψυχῆς νά ποτίσει μέ σωτήριο ὕδωρ τούς ποταμούς τῶν ἐσωτερικῶν λογισμῶν, νά θερμάνει ἐκ νέου τήν παγωμένη ροή τῆς στείρας σκέψης μου. Αἴτημα ἐπεῖγον: Αὐτός πού πυρσεύει τίς καρδιές νά ξανανάψει τήν εὐλογημένη φωτιά ὄχι τήν ἀνοιξιάτικη, ἀλλά τήν ἀναστάσιμη, νά προκαλέσει ἐκείνη τή ζέση τοῦ ἱεροῦ ζήλου τοῦ ἀρχαρίου πού ὅλα στά μάτια του λάμπουν πάντα ὡς καινά καί πρωτόγνωρα.
Ὁ πανάγαθος καί παντεπόπτης Θεός, Αὐτός πού τούς δικαίους ἀγαπᾶ ἀλλά καί τούς ἁμαρτωλούς ἐλεεῖ, δίνει ἁπλόχερα εὐκαιρίες γιά ἀναζωπύρωση, ὅταν διακρίνει ἔστω κι ἕνα χιλιοστό εἰλικρινοῦς θέλησης. Ὅταν παραλάβει καί τήν πιό ἀδύναμη προσευχητική πρόσκληση, δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν παρακύψει ἀγαπητικά.
Ἀρχές Μαρτίου κλήθηκα νά διδάξω στό κατηχητικό τά 7 ποδαράκια τῆς κυρα-Σαρακοστῆς. Ὁ ἐνθουσιασμός τῶν νηπίων λειτούργησε ὡς ἔλεγχος συνάμα καί ὑπόμνηση. Μπῆκε ὁ μήνας τῆς χαρᾶς! Τῆς ὠφέλιμης νηστείας καί τῶν κατανυκτικῶν Ἀκολουθιῶν. Κάποια χρόνια ἀργότερα ἑτοιμάσαμε μιά παιδική γιορτή μητέρας. Κάθε παιδάκι ντύθηκε λουλουδάκι κι ἔμπαινε στή σκηνή μέ τή γνώριμη κλασική μουσική τῆς Ἄνοιξης. Σάν νά ἔβλεπα τόν ἑαυτό μου πασίχαρο νά στριφογυρίζει καί νά λέει ποιήματα καί προσευχοῦλες. Καί κάποτε βρέθηκα νά μελετῶ τόν βίο τοῦ ἁγίου Νεόφυτου τοῦ Προσμονάριου. Κάθε μικρό περιστατικό, κάθε «τυχαία» λεπτομέρεια τῆς ἀγάπης τοῦ θείου Κυνηγοῦ δρᾶ ὡς ἀλεκτοροφωνία, γίνεται ἕνα καμπανάκι πού ὠθεῖ σέ μετάνοια, σέ ἐπαναπατρισμό στή χώρα τῆς χαρᾶς καί τῆς χάριτος. Σιγά - σιγά μά καί σταθερά εὐθύνει τόν βηματισμό μας.
Πόσο μοῦ ἄρεσε αὐτό τό διακόνημα τοῦ Ἁγίου, νά προσμένει ὡς φύλακας καί διακονητής στό παρεκκλήσι τῆς Παναγίας! Ὁ ἐνθουσιασμός ἐπανέρχεται, ἀλλά μέσα στίς δεκαετίες παίρνει πλέον νέα μορφή. Συνδυάζεται ὄχι μέ τή σύνθεση διθυραμβικῶν ποιημάτων περί ἐποχῶν, ἀλλά συμπλέκεται μέ τή γλυκιά κατάνυξη καί μέ τή θερμή δοξολογία πρός τόν οἰκτίρμονα Θεό πού δέν μέ ἀπορρίπτει ὡς ἀδιόρθωτο πλάσμα. Ἄν στήν ἱερά μονή τῆς καρδιᾶς μου θελήσω νά διακονήσω τό θαῦμα τῆς ἀνάστασής μου ὡς Προσμονάριος τοῦ μεγάλου Ἐπισκέπτη, τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, τότε σίγουρα θά μοῦ φέρει Ἐκεῖνος τό δῶρο Του: τήν ἄλλη Ἄνοιξη, δακρυφόρα καί πυρφόρα.
Μέσα σέ αὐτή τήν εὐχαριστηριακή ἀτμόσφαιρα ἡ εὐγνωμοσύνη τοῦ εὐεργετημένου πιστοῦ γιά τόν Νικητή τοῦ θανάτου γίνεται συνείδηση ζωῆς. Ἡ προσμονή τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ζωῆς διατηρεῖται ἀνεξίτηλα σέ ὅλες τίς ἐποχές. Ἡ ἀνάσταση βιώνεται ὄχι μόνο τούς μῆνες τῆς Ἄνοιξης, ἀλλά κάθε στιγμή πού θά ἀνοίξει ἡ καρδιά ἐνώπιόν Του σέ ἔκχυση προσευχῆς. Καλές προσμονές τοῦ Ἀναστάντος!
Α.Τ.
Περιοδικόν "'Απολύτρωσις"
Τεῡχος Μαρτίου 2025