Ἀπό τήν προσχολική ἡλικία προέ­κρινα ὡς ἀγαπημένη ἐποχή τήν Ἄνοι­ξη. Μᾶλλον τήν ξεχώρισα ἀπό τότε πού ἡ νηπιαγωγός μᾶς δίδαξε τίς τέσσερις ἐ­ποχές μέ τίς γνωστές μουσικές τοῦ Vivaldi καί στή γιορτή μέ ἔντυσε φωτιά. Μέ ἕνα κόκκινο φορεματάκι ἔτρεχα ὁ­λόγυρα ὡς ἀγγελιοφόρος τῆς Ἄνοιξης, γιά νά ζεστάνω τά παγωμένα ποτάμια. Ἀπό ἐκεῖνα τά θετικά συναισθήματα τῆς μελωδικότατης Primavera μοῦ δημιουργήθηκε μιά σταθερή χαρά στήν προ­σμο­νή τῆς κάθε Ἄνοιξης. Ἡ ἐποχή πού φέρ­νει τή ζεστασιά καί τήν εὐφροσύνη, ἡ ἐπο­χή πού λειώνει τούς πάγους.
  Μέ τό πού ἔμπαινε ὁ Μάρτιος ὑποσυνείδητα κι ἀκούσια ξαναζωντάνευαν τά νηπιακά θετικά βιώματα. Τώρα πλέ­ον ἔμαθα στό σχολεῖο πώς ὁ Μάρτης μπορεῖ νά εἶναι καί γδάρτης, ἀλλά ἐπέμενα νά προσμένω τά ὄμορφα λουλούδια. Κύλησαν τά χρόνια καί τά σημαι­νόμενα τῆς αἰσιόδοξης προσμονῆς μεταποιήθηκαν. Τά ἐνδιαφέροντα γιά τόν μή­­να Μάρτιο ἀπέκτησαν πνευματικότερο προσανατολισμό, μιά καί κατάλα­βα πώς δέν μπορεῖ νά λείπει ὁ Μάρτης ἀπό τή Σαρακοστή. Ἔτσι, αὐτό πού πρόσμενα πλέον μέ τήν ἔναρξη τῆς ἀ­γαπη­τῆς ἐποχῆς ἦταν ἡ ζεστασιά τῆς Σαρα­κοστῆς.
  Βέβαια, ἡ ταφόπλακα τῆς συνήθει­ας εἶναι ἀδυσώπητη. Ἅπαξ καί βρεῖ χλι­αρό ἔδαφος σαρώνει τά πάντα. Ἦρθε καιρός πού μέσα στόν φόρτο τῶν ἐρ­γασιῶν δέν ὑποδέχθηκα μέ παιδικό ἐν­θου­σιασμό τή φίλη Ἄνοιξη. Βρῆκα δι­καιολογία: τό θεώρησα παιδαριῶδες, ἀλλά καί δευτερεῦον μπροστά στίς ἀ­παιτητικές ὑποχρεώσεις τοῦ ἐπαγγέλ­μα­τος. Ἔτσι ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ἀπο­δείχθηκα ἀμελητής τῶν δῆθεν ἀμελητέων καί συνακόλουθα περιφρονητής τῶν κορυφαίων. Γιατί ἡ ὑποδοχή τοῦ Μάρ­τ­η σήμαινε κατά βάθος τήν εἴσοδο στό στάδιο τῶν ἀρετῶν καί ἡ προσμο­νή τῆς Ἄνοιξης ἰσοδυναμοῦσε οὐσιαστικά μέ τήν προετοιμασία γιά τήν Ἀ­νάσταση. Χλόμιασε ἡ καλή ἀδημονία, περιορίστηκε ὁ θαυμασμός τοῦ Κάλλους. Βρέθηκα νά ψελλίζω «ὦ γλυκύ μου ἔαρ» χω­ρίς ἀντίκρισμα.
  Ἔμεινα νά ζηλεύω τήν ψαλμική ἔ­λαφο πού ἐπιποθεῖ τίς πηγές τῶν θείων ὑδάτων καί νά ἐπικαλοῦμαι Αὐτόν πού ἄρδει μέ οὐράνια νάματα τή χέρσα γῆ τῆς ψυχῆς νά ποτίσει μέ σωτήριο ὕδωρ τούς ποταμούς τῶν ἐσωτερικῶν λογι­σμῶν, νά θερμάνει ἐκ νέου τήν παγω­μέ­­νη ροή τῆς στείρας σκέψης μου. Αἴ­τημα ἐπεῖγον: Αὐτός πού πυρσεύει τίς καρδιές νά ξανανάψει τήν εὐλογημένη φωτιά ὄχι τήν ἀνοιξιάτικη, ἀλλά τήν ἀ­ναστάσιμη, νά προκαλέσει ἐκείνη τή ζέ­ση τοῦ ἱεροῦ ζήλου τοῦ ἀρχαρίου πού ὅλα στά μάτια του λάμπουν πάντα ὡς καινά καί πρωτόγνωρα.
  Ὁ πανάγαθος καί παντεπόπτης Θε­ός, Αὐτός πού τούς δικαίους ἀγαπᾶ ἀλ­λά καί τούς ἁμαρτωλούς ἐλεεῖ, δίνει ἁ­πλόχερα εὐκαιρίες γιά ἀναζωπύρωση, ὅταν διακρίνει ἔστω κι ἕνα χιλιοστό εἰ­λικρινοῦς θέλησης. Ὅταν παραλάβει καί τήν πιό ἀδύναμη προσευχητική πρό­σκληση, δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν παρακύψει ἀγαπητικά.
  Ἀρχές Μαρτίου κλήθηκα νά διδάξω στό κατηχητικό τά 7 ποδαράκια τῆς κυρα-Σαρακοστῆς. Ὁ ἐν­θουσιασμός τῶν νηπίων λειτούργησε ὡς ἔλεγχος συνάμα καί ὑπόμνηση. Μπῆκε ὁ μήνας τῆς χα­ρᾶς! Τῆς ὠφέλιμης νηστείας καί τῶν κατανυκτικῶν Ἀκολουθιῶν. Κάποια χρόνια ἀργότερα ἑ­τοιμάσα­με μιά παιδική γιορτή μητέρας. Κάθε παι­­δάκι ντύθηκε λουλουδάκι κι ἔμπαινε στή σκηνή μέ τή γνώριμη κλασική μουσική τῆς Ἄ­νοιξης. Σάν νά ἔβλεπα τόν ἑαυτό μου πασίχαρο νά στριφογυρίζει καί νά λέει ποιήματα καί προσευχοῦ­λες. Καί κάποτε βρέθηκα νά μελετῶ τόν βίο τοῦ ἁγίου Νε­όφυτου τοῦ Προσμονάριου. Κάθε μι­κρό περιστα­τικό, κάθε «τυχαία» λεπτομέρεια τῆς ἀγάπης τοῦ θείου Κυνηγοῦ δρᾶ ὡς ἀλεκτοροφωνία, γίνεται ἕνα καμπανάκι πού ὠθεῖ σέ μετάνοια, σέ ἐπαναπατρισμό στή χώρα τῆς χα­ρᾶς καί τῆς χάριτος. Σι­γά - σιγά μά καί στα­θε­ρά εὐ­θύνει τόν βηματισμό μας.
  Πόσο μοῦ ἄρεσε αὐτό τό διακόνη­μα τοῦ Ἁγίου, νά προσμένει ὡς φύλακας καί διακονητής στό παρεκκλήσι τῆς Παναγίας! Ὁ ἐνθουσιασμός ἐπα­νέρ­χεται, ἀλλά μέσα στίς δεκαετίες παίρνει πλέον νέα μορφή. Συνδυάζεται ὄχι μέ τή σύνθεση διθυραμβι­κῶν ποιημάτων περί ἐποχῶν, ἀλλά συμπλέκεται μέ τή γλυκιά κατάνυξη καί μέ τή θερμή δοξολογία πρός τόν οἰκτίρμονα Θεό πού δέν μέ ἀπορρίπτει ὡς ἀ­διόρθωτο πλάσμα. Ἄν στήν ἱερά μονή τῆς καρδιᾶς μου θελήσω νά διακονήσω τό θαῦμα τῆς ἀνάστασής μου ὡς Προσμονάριος τοῦ μεγάλου Ἐπισκέπτη, τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, τότε σίγουρα θά μοῦ φέρει Ἐκεῖνος τό δῶρο Του: τήν ἄλλη Ἄνοι­ξη, δακρυφόρα καί πυρφό­ρα.
  Μέσα σέ αὐτή τήν εὐχαριστηριακή ἀτμόσφαιρα ἡ εὐγνωμοσύνη τοῦ εὐεργετημένου πιστοῦ γιά τόν Νικητή τοῦ θανάτου γίνεται συνείδηση ζωῆς. Ἡ προσμονή τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ζωῆς διατηρεῖται ἀνεξίτηλα σέ ὅλες τίς ἐποχές. Ἡ ἀνάσταση βιώνεται ὄ­χι μόνο τούς μῆνες τῆς Ἄνοιξης, ἀλλά κάθε στιγμή πού θά ἀνοίξει ἡ καρδιά ἐνώπιόν Του σέ ἔκχυση προσευχῆς. Καλές προσμονές τοῦ Ἀναστάντος!

Α.Τ.

Περιοδικόν "'Απολύτρωσις"

Τεῡχος Μαρτίου 2025