Ἀνέτειλε καί πάλι στήν καθημερινότητά μας τό Πάσχα. Μέσα στόν κόσμο τῆς φθορᾶς, ἡ γιορτή τῆς ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ ἀνανεώνει τήν ἐγγύηση τοῦ Οὐρανοῦ ὅτι δέν θά ᾿ναι ὁ θάνατος πού θά πεῖ τήν τελευταία λέξη στήν ἱστορία μας. Ὅτι ὅπως ὁ Κύριος τόν συνέτριψε, θά τόν συντρίψουμε μέ τή ζωαρχική του δύναμη κι ἐμεῖς, τά παιδιά του.
  Βέβαια, παρότι πανηγυρίζουμε τό μέγα αὐτό γεγονός, ἀντικρίζουμε τώρα μόνο τήν εἰκόνα του. Μᾶς προσφέρεται «δι᾽ ἐσόπτρου» καί «ἐν αἰνίγματι» (Α´ Κο 13,12), σάν μέσα ἀπό θολό καθρέφτη. Οἱ νεκροί μας εἶναι ἀκόμη στό χῶμα. Ἡ διάλυση ἐξα­κολουθεῖ νά ἀπειλεῖ τή ζωή μας. Τό τέλος δέν παύει νά καραδοκεῖ σέ κάθε ἀνάσα μας...
  Ὡστόσο, κι ἄν σκούζουν οἱ ὀρδές τῶν ἀρνητῶν, εἶναι σίγουρο: Θά ᾽ρθει κάποια στιγμή πού θά μετάσχουμε στό Πάσχα «ἐκτυπώτερον»· τά σώματά μας θά ἀναστηθοῦν ἀπό τούς τάφους, θά καταρρεύσουν τά δεσμά τῆς σαρκικότητας καί «πνευματικοί» πλέον, ἔχοντας δηλαδή συντονιστεῖ μέ τή συχνότητα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, θά δοῦμε τόν Θεό ὅπως εἶναι· χωρίς νά μεσολαβεῖ καμιά σκιά. Τότε, ὅταν θά ἐγκαινιαστεῖ ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, θ’ ἀπολαύσουμε τή Λαμπρή τῆς νίκης του στήν ἄπειρη καί ἀσύλληπτη διάστασή της. Θά εὐφρανθοῦμε μέ τό «καινό» κρασί τῆς Βασιλείας του. Θά μποῦμε στή δόξα του καί θά γίνουμε κι ἐμεῖς δόξα. Κι ἀφοῦ σμπαραλιάσουν καί χαθοῦν ὅλα τά παλιά, ἕνας καινούργιος, ἀθάνατος καί ἀψεγάδιαστος κόσμος δικαιοσύνης καί ἀγάπης θά πάρει τή θέση τους.
  Ὅλα αὐτά τά θαυμάσια καί ἐξαίσια, πού θεμελιώνονται ἀδιάψευστα στό ἄδειο μνῆμα τοῦ Ἐσταυρωμένου, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ κατακλυσμιαία ἀνταπόκριση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στήν πιό βαθιά ἀνάγκη μας. Τί θέλει πιό πολύ ἀπ’ ὅλα ὁ ἄνθρωπος; Τί τόν συνέχει στά μύχιά του; Ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, θέλει τόν Πατέρα του πού ἔχασε. Αὐτός τοῦ λείπει. Ὀρφα­νέ­ψαμε μακριά του καί χωρίς ἐλπίδα τό πατρικό σπίτι μᾶς περιμένει, δέν ξέρουμε ποῦ νά γυρίσουμε. Δέν ἔχουμε ποῦ νά γυρίσουμε. Γι’ αὐτό καί ἡ ἀπελπισία καί ἡ τρέλα τῆς ἐποχῆς μας. Γι’ αὐτό καί τό κενό στίς ζωές μας, ὅταν κλείνουν τά φῶ­τα.
  Ὅμως ὁ Πατέρας μας εἶναι ἐδῶ, παρών. Κι ἀνάβει τό φῶς στό σπίτι γιά ὅλους μας. Χίλια φῶτα! Ἄπειρα φῶτα! Μιά αἰωνιότητα μέσα στό φῶς! Καί ποιός, ἀλή­θεια, θ’ ἀρνηθεῖ τό κάλεσμα τῆς ὁλόστοργης καρδιᾶς του;…
  Χριστός ἀνέστη! Ἀληθῶς!...

᾽᾽Ἀπολύτρωσις῾᾽,

Τεὒχος Μαΐου 2024