Ἀπρόσμενη ἐπίσκεψη

  Ἀνάμεσα στά πολλά σημεῖα, μέ τά ὁποῖα συμπλήρωσε καί ἐπικύρωσε τή διδασκαλία του ὁ Κύριος, ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακά εἶναι ἐκεῖνα πού ἀφοροῦν θεραπεῖες δαιμονισμένων. Καί εἶναι αὐτές ἀκριβῶς οἱ θεραπεῖες πού ἐγείρουν τίς περισσότερες ἀπορίες, καθώς ἀποτελοῦν μία ἔντονη πρόκληση στόν ὀρθολογισμό τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Μία τέτοια εὔλογη ἀπορία εἶναι· Πῶς ἐξηγεῖται ἡ ὕπαρξη τόσο πολλῶν δαιμονισμένων εἰδικά στήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ;
  Τό ἐρώτημα ἀπαιτεῖ προσεκτική μελέτη ὅλης τῆς εὐαγγεικῆς ἱστορίας καί γνώση τοῦ σχεδίου δράσεως τοῦ Κυρίου, μέσα στό ὁποῖο ἐντάσσεται καί ἡ λύτρωση ἀνθρώπων ἀπό τήν ἐπήρεια τῶν δαιμονίων. Εἶναι γεγονός ὅτι στήν ἐποχή τοῦ Κυρίου ἐμφανίζεται στήν Παλαιστίνη ἕνας ἐξαιρετικός αὐξημένος ἀριθμός ἀνθρώπων πού κατατρύχονται ἀπό πονηρά πνεύματα. «Ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ αἰῶνος τούτου», ὁ διάβολος μέχρι τότε κρατοῦσε τούς ἀνθρώπους μαζικά δεμένους στήν ἐξουσία του, μέ τήν εἰδωλολατρία τῶν ἐθνικῶν καί μέ τήν τυπολατρεία τῶν ἐθνικῶν καί μέ τήν τυπολατρεία τῶν ἰουδαίων. Τώρα βλέπει τόν Ἰησοῦ νά μπαίνει στό βασίλειό του καί νά τοῦ ἀποσπᾶ ὀπαδούς. Ἡ ταυτότητα αὐτοῦ τοῦ ἀπρόσμενου ἐπισκέπτη εἶναι ἄγνωστη στό σατανᾶ. Τρία πράγματα, σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ξέφυγαν τήν προσοχή τοῦ διαβόλου· «ἡ παρθενία τῆς Μαρίας καί ὁ τοκετός αὐτῆς, ὁμοίως καί ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου· τρία μυστήρια κραυγῆς, ἅτινα ἐν ἡσυχίᾳ Θεοῦ ἐπράχθη» (πρός Ἐφεσίους).

Ἀναμέτρηση

  Ἤδη μέ τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τή στιγμή πού σμήνη ἀγγέλων οὐρανίων ἔψαλλαν τό «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ…» ὁ διάβολος ἀντιλήφθηκε ὅτι κάτι τό παράξενο συμβαίνει στή γῆ καί ἐπιστράτευσε σμήνη πονηρῶν πνευμάτων γιά νά ἀνακόψει τή δράση τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ θηριώδης σφαγή πού ἐξαπέλυσε ὁ Ἡρώδης κατά τῶν νηπίων τῆς Βηθλεέμ μέ δική του ὑποκίνηση ἔγινε καί ἡ ἀποτυχία του νά ἐξαφανίσει τό θεῖο βρέφος αὔξησε τή μανία του. Καθώς ὁ Ἰησοῦς μεγάλωνε στή Ναζαρέτ ὡς ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ἀλλά καί ἐντελῶς ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἀτέλεια καί ἁμαρτία, μεγάλωνε τό μυστήριο καί τό ἐρωτηματικό γιά τό σατανᾶ. Αὐτός πού καί τούς πιό ἁγίους ἀνθρώπους καί τούς μεγαλυτέρους προφῆτες τούς εἶχε σπρώξει στήν ἁμαρτία δέν μπόρεσε ποτέ νά μπεῖ στόν Ἰησοῦ οὔτε ποτέ τόν ἔπιασε σέ ἀδυναμία. Γι' αὐτό ἐπιχείρησε νά ἀνατρηθεῖ μαζί του στήν ἔρημο ὅπου τόν πείραξε. Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς τόν νίκησε καί τόν παραμέρισε «ἄχρι καιροῦ». Μέχρι νά ἔρθει «ὁ καιρός», ἡ ὥρα τοῦ σταυροῦ, ὁ σατανᾶς δέν ἡσυχάζει. Συγκεντρώνει τίς δυνάμεις του στή γῆ τῆς Παλαιστίνης ὅπου δημιουργεῖ πολλά θύματα.

Τά θύματα

  Θύματα τοῦ σατανᾶ εἶναι οἱ ἀρνητές καί δεδηλωμένοι ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, οἱ φαρισαῖοι καί οἱ σαδδουκαῖοι, τούς ὁποίους τύφλωσε πνευματικά ὥστε νά μή μποροῦν νά δοῦν τό συμφέρον τους, νά μήν ἀναγνωρίσουν τόν Μεσσία πού περίμεναν καί νά πολεμοῦν τόν ἴδιο τό λυτρωτή τους. Ἀκόμη καί μέσα στούς ἐκλεκτούς τοῦ Χριστοῦ, στούς ἀφοσιωμένους μαθητές του κατορθώνει νά εἰσδύσει ὁ πονηρός. Δέν μπῆκε μόνο μέσα στόν Ἰούδα, τόν ὁποῖο ἔκανε ὄργανό του γιά τήν ἐξόντωση τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτός ὁ ζηλωτής Πέτρος ἀποκαλεῖται κάποτε ἀπό τόν Κύριο «σατανᾶς», πού ἐδῶ σημαίνει ἀντιρρησίας, διότι ἀντιδρᾶ καί ἀντιστέκεται στό σχέδιό του.

Τραύματα στήν ψυχή καί στό σῶμα

  Ἀλλά δέν εἶναι μόνο ἡ πνευματική τύφλωση ἔργο τοῦ σατανᾶ. Πολλές φορές προκαλεῖ καί σωματική τύφλωση, παραλυσία, κώφωση ἤ ἄλλη σωματική ἀναπηρία. Τά εὐαγγέλια ἀναφέρουν σημαντικό ἀριθμό τέτοιων παθήσεων τίς ὁποῖες θεράπευσε ὁ Ἰησοῦς. Τέλος ὑπάρχουν καί οἱ τραγικές περιπτώσεις τῆς ἀπόλυτης κυριαρχίας τοῦ σατανᾶ πάνω στήν ψυχή καί τό σῶματοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι οἱ λεγόμενοι δαιμονιζόμενοι, πού ἐνεργοῦνται καί κατευθύνονται ἀπό τά πονηρά πνεύματα. Ἀπό ἑπτά δαιμόνια βασανιζόταν ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, πού μετά τή θεραπεία της ἡγεῖται τοῦ χοροῦ τῶν μαθητριῶν τοῦ Κυρίου. Καί ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο δαιμονισμένους τῆς χώρας τῶν Γεργεσηνῶν εἶναι κατοικητήριο λεγεῶνος ὁλόκληρης δαιμονίων, ἀπό τά ὁποῖα τόν ἀπαλλάσει ὁ Χριστός. Αὐτά τά δαιμόνια κατά τήν πληροφορία τοῦ εὐαγγελιστοῦ Μάρκου ἔπνιξαν 2000 γουρούνια (Μρ 5,13).

Τό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ

  Ἡ ἐξόντωση τῶν σατανικῶν δυνάμεων ἀποτελεῖ τό βασικό μεσσιανικό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά νά διδάξει τήν ἀλήθεια, νά ζητήσει καί νά ἐπιστρέψει «τό ἀπολωλός», τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο, νά ἀνασυγκροτήσει τήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ. Γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ του ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι ἡ συντριβή τοῦ πατέρα τοῦ ψεύδους, τοῦ σατανᾶ, ὁ ὁποῖος πλάνησε τόν ἄνθρωπο καί τόν παρέσυρε μακριά ἀπό τόν Θεό, στή δυστυχία καί στόν ὄλεθρο. Ὁ Ἰησοῦς ἔχει τή συνείδηση ὅτι ἦλθε «ἵνα λύσῃ τά ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α΄ Ἰω 3,8). Κατά τήν πτώση τοῦ σατανᾶ, διηγεῖται τό 12ο κεφ. τῆς Ἀποκαλύψεως, «ὁ Μιχαήλ καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ» τόν ἐξεδίωξαν ἀπό τόν οὐρανό καί «ἐβλήθη εἰς τήν γῆν καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ' αὐτοῦ ἐβλήθησαν». Κατόπιν, ἔρχεται ὁ Χριστός στή γῆ, γιά νά τόν συναντήσει καί νά τόν δέσει. Τοῦτο θά συντελεσθεῖ μέ τό σταρικό θάνατο καί τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἀπό τήν ἀρχή ὅμως τῆς ἐπίγειας δράσεώς του ὁ Ἰησοῦς πολεμᾶ τό σατανᾶ, τόν δένει. Ἕνα δέσιμο τοῦ σατανᾶ εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἐκβάλλει τά δαιμόνια ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ζοῦσαν κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ σατανᾶ καί δέν ἀφήνει τόν πονηρό νά ἐνεργεῖ δι' αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.
  Τήν ἐποχή, λοιπόν, πού ὁ σατανᾶς συγκεντρώνει τά πονηρά πνεύματα γιά νά  ἐμπροδίσει τή δράση τοῦ Ἰησοῦ, κάνει, θά λέγαμε, ἐπίδειξη τῆς δυνάμεώς του – καί γι' αὐτό εἶναι τόσο πολλοί οἱ δαιμονιζόμενοι στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ- ἐκείνη τήν ἐποχή ὁ διάβολος δέχεται καίρια καί συγκλονιστικά χτυπήματα ἀπό τόν Χριστό. Ἀναγκάζεται νά ἀποσυρθεῖ ἀπό «κατακτημένα ἐδάφη» του, νά ἀφήσει ἐλευθέρους ἀνθρώπους πού εἶχε καταλάβει μέ τά δαιμόνιά του. Εἶναι φανερό ὅτι σαλεύεται ἡ κοσμοκρατορία του, τό τέλος του πλησιάζει.

Στέργιος Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 42 (1987) 138-139