Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό συγκλονιστικώτερο γεγονός τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ Ἰησοῦς συνέτριψε τόν Ἅδη, τόν πιό φοβερό, τόν «ἔσχατον ἐχθρόν» μας (Α΄Κο 15,26), καί τρεῖς ἡμέρες μετά ἀπό τόν θάνατό του ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς. Καί εἶναι βέβαιο ὅτι ἀναστήθηκε. Πολλοί ἀρνοῦνται τήν πίστη στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Τήν ἀρνοῦνται κυρίως διότι θά τούς συνέφερε νά μήν ἀνασταινόταν ὁ Κύριος, νά μήν ἦταν ἀλήθεια ὅλα ὅσα εἶπε. Διότι ἡ ἀνάσταση ἀποδεικνύει αὐτό ἀκριβῶς, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀδιάψευστος Θεός. Ὅμως ὁ Κύριος ἀναστήθηκε. Καί εἶναι βέβαιο αὐτό, διότι ὑπάρχουν πάμπολλες καί ἔγκυρες μαρτυρίες.
 Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς στήν ἀρχή τῶν Πράξεων λέει ὅτι ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἀναστήθηκε, ἐμφανιζόταν στούς μαθητές του ἐπί σαράντα ἡμέρες «συναλιζόμενος αὐτοῖς» (Πρξ 1,4). Ὄχι ἁπλῶς τούς ἐμφανιζόταν, ἀλλά ἔφαγε καί ἤπιε μαζί τους. Αὐτό σημαίνει ἡ μετοχή «συναλιζόμενος». Τούς ἐμφανίσθηκε πρωί, μεσημέρι, ἀπόγευμα. Ποτέ δέν ἐμφανίσθηκε βράδυ, γιά νά μή θεωρηθεῖ ὅτι ἐπρόκειτο γιά «πνεῦμα», γιά φάντασμα. Ἐμφανίσθηκε σέ ἕναν, σέ δύο, σέ ἑπτά, σέ δέκα, σέ ἕνδεκα, σέ πεντακόσιους. Γράφει μάλιστα ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους ὅτι πολλοί ἀπ’ αὐτούς τούς πεντακόσιους πού τόν εἶδαν ἀναστημένο ζοῦν ἀκόμη (βλ. Α΄ Κο 15,6)· εἶναι σάν νά τούς λέει: «Πηγαίνετε νά τούς ρωτήσετε».
 Ἀλλά ἡ μεγαλύτερη ἱστορική ἀπόδειξη τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου δέν εἶναι τό ὅτι ἐμφανίσθηκε. Ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε εἶναι ὅτι αὐτοί πού τόν εἶδαν ἀναστημένο, οἱ μαθητές του, κήρυξαν τήν ἀνάστασή του σ’ ὅλο τόν κόσμο. Καί μάλιστα γι’ αὐτό τό κήρυγμά τους, ὅτι ὁ διδάσκαλός τους ἀναστήθηκε καί εἶναι συνεπῶς ὁ Θεός, ἔδωσαν καί τή ζωή τους καί θυσιάσθηκαν. Ὑπέγραψαν δηλαδή αὐτή τήν μαρτυρία τους μέ τό αἷμα τους.
 Θά ἰσχυρισθοῦν βέβαια κάποιοι ὅτι ὑπάρχουν πολλοί πού θυσιάζονται γιά τήν ἰδεολογία τους. Καί πράγματι οἱ αἰῶνες ἔχουν νά ἐπιδείξουν πολλούς τέτοιους «μάρτυρες» ἰδεῶν. Ἄλλο ὅμως οἱ ἰδέες καί ἄλλο τά γεγονότα. Ἡ ἰδεολογία ἔχει σχέση μέ τόν νοῦ καί ὁ νοῦς μπορεῖ νά πλανηθεῖ, ἀλλά τά γεγονότα ἔχουν σχέση μέ τίς αἰσθήσεις καί οἱ αἰσθήσεις οὐδέποτε πλανῶνται. Ἄς μήν αὐταπατώμαστε· δέν πεθαίνει ποτέ κανένας γιά ἕνα τέτοιο παραμύθι. Κανείς δέν βάζει τό κεφάλι του κάτω ἀπό τό ξίφος γιά ἕνα τέτοιο παράδοξο μύθευμα. Κι ὅμως, τό ἔκαναν αὐτό πολλοί ἀπό τούς μαθητές τοῦ Κυρίου. Καί ἡ Ἐκκλησία στά τριακόσια πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της εἶδε τά τέκνα της νά ὁδηγοῦνται στό μαρτύριο, στό αἷμα, στόν θάνατο. Ποιός τούς τό δίδαξε; Ἀσφαλῶς οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου. Αὐτοί ἦταν οἱ πρῶτοι πού ἔδωσαν τό παράδειγμα. Καί ἄν κάποιος δέν πιστεύει σέ καμιά ἄλλη σχετική μαρτυρία, ὅμως ἡ ἱστορία φωνάζει: Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ θυσίασαν τήν ζωή τους κηρύττοντας τήν ἀνάσταση, ἄρα ἡ μαρτυρία τους εἶναι ἀληθινή.
 Καί τί σημαίνει ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γιά μᾶς; Σημαίνει ὅτι ἡ τραγωδία μας πῆρε τέλος. Καί ἡ πιό μεγάλη τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πιό φοβερή, εἶναι ὁ θάνατος. Καί ὁ θάνατος μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ συνετρίβη, δέν ἔχει πλέον καμία ἐξουσία καί ἰσχύ. Μπορεῖ γιά ἕνα διάστημα νά βασιλεύει ἀκόμη, μπορεῖ νά πεθάνουμε -καί θά πεθάνουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, «καθόσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν» (Ἑβ 9,27) λέει ὁ Παῦλος- ἀλλά δέν θά πεθάνουμε γιά πάντα. Τελείωσε αὐτή ἡ ἱστορία. Δέν μπορεῖ νά μᾶς κρατήσει πλέον ὁ θάνατος στά δεσμά του, ὅπως δέν κράτησε καί τόν Κύριό μας. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή μας. Ἀφοῦ λοιπόν ἀνέστη ἡ κεφαλή, θά ἀναστηθεῖ καί τό σῶμα, θά ἀναστηθοῦμε κι ἐμεῖς.
 Λοιπόν, ὅπως θά ἔλεγε ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος, ὅσοι πενθεῖτε, ὅσοι κλαύσατε πρόσφατα δικούς σας -καί ποιός δέν ἔχει κλαύσει στήν ζωή του δικό του ἄνθρωπο;- σκουπίστε τά δάκρυά σας. Ὁ τάφος δέν εἶναι τό τέρμα. Ὁ τάφος εἶναι ἡ ἀρχή μιᾶς καινούργιας ἀτελεύτητης ζωῆς, πού θά ὁλοκληρωθεῖ καί θά φανεῖ καί θά ἀποδειχθεῖ ἔνδοξη κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.
 Ὅσοι ἀντιμετωπίζετε ἀδιέξοδα, ὅσοι βρίσκεσθε μπροστά σέ δυσκολίες ἀξεπέραστες, θάρρος! Δέν ὑπάρχει τίποτε πιό ἀδιέξοδο ἀπό τό ἀδιέξοδο τοῦ τάφου· ὁ τάφος ὅμως τοῦ Χριστοῦ σήμερα, ὁ φωτεινός, ὁ ὁλόφωτος τάφος, ὅπως φωτίζει καί ὅλους τούς ὑπόλοιπους τάφους, φωτίζει καί τά ἀδιέξοδά μας, ρίχνει φῶς ἄπλετο ἐκεῖ πού μόνο σκοτάδι ὑπάρχει.
 Ὅσοι ἀγωνίζεσθε, εὐφρανθεῖτε! Ἀναστήθηκε Ἐκεῖνος πού ἑτοιμάζει γιά σᾶς στεφάνι. Μόνο νά ἀγωνίζεσθε μέχρι τέλους, ἔτσι λέει· «Γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀπ 2,10), τό στεφάνι πού εἶναι καμωμένο ἀπό ζωή καί μᾶς περιμένει. Ἔχει νόημα ὁ ἀγώνας, ἔχει νόημα ἡ προσπάθεια, ἔχει νόημα νά κοπιάζουμε, νά ἀντιστεκόμαστε στήν ἁμαρτία, στόν σατανᾶ· ἔχει νόημα, ἔστω καί ἄν ματώνουμε πάνω στήν προσπάθεια. Ὁ Ἀναστημένος στέκει μπροστά μας καί μᾶς ἀναμένει μέ τό στεφάνι τῆς νίκης.
 Ἀλλά καί ὅσοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, θάρρος! Ἀναστήθηκε Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔγινε «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Α΄ Ἰω 2,2) μέ τό αἷμα του. Καί μέ τή ζωή του, μέ τήν ἀνάστασή του μᾶς δικαιώνει, μᾶς ἀνεβάζει στόν οὐρανό καί μᾶς κάνει σύνθρονους τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ νά προσπαθήσου-με νά φανοῦμε ἀντάξιοι αὐτοῦ τοῦ δώρου, αὐτοῦ τοῦ χαρίσματος.
 Εὐφρανθεῖτε ὅλοι οἱ χριστιανοί! Ὅλοι νά εὐφρανθοῦμε! Τό Πάσχα εἶναι καιρός χαρᾶς, πανηγύρεως, γιορτάζει ὁ οὐρανός, θριαμβεύει ἡ γῆ, τά σύμπαντα!
 Ὁ Χριστός ἀνέστη, ἀδελφοί!

Εὐάγγελος Ἀλ. Δάκας

Δρ Θεολογίας - Φιλόλογος