«Τόν Γολγοθά σου νά μή τόν φοβᾶσαι, ἀκόμα καί ὁ θάνατος εἶναι νεκρός...», λέει ἕνα χριστιανικό τραγούδι. Καί πόσο ἰσχύει, ἰδιαίτερα ὅταν τό νιώθεις, ὅταν ξέρεις ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀνέχτηκε τό μίσος τοῦ κόσμου, τό ὁποῖο καί ὁδήγησε στόν σταυρό τοῦ πόνου! Ὅταν ξέρεις ὅτι μετά τά σεπτά πάθη Του «ἀνέστη ἐκ νεκρῶν», τότε ξέρεις ὅτι τόν σταυρό πού κουβαλᾶς, τόν Γολγοθά πού ζεῖς, εἴτε μικρό εἴτε μεγάλο, δέν ὑπάρχει λόγος νά τόν φοβᾶσαι. Κι αὐτό καλεῖται ὁ πιστός νά πράξει τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Τί εἶναι ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή; Ἕνας ἀγώνας. Μία μάχη κατά τῶν παθῶν. Πάθη ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καί πάντα θά ὑπάρχουν. Καί αὐτά ἀναζωπυρώνουν τήν ἁμαρτία, κάνοντας ὑπόδουλο τόν ἄνθρωπο σέ αὐτήν. Αὐτός εἶναι ὁ ἀγώνας πού καλούμαστε νά δώσουμε ὅλοι μαζί τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γιατί ὅλοι μαζί; Ἐπειδή ἐπιζητοῦμε «τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μέ τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό πρός τόν ἀδελφό μας καί τό ἀντίστροφο μποροῦμε νά κερδίσουμε αὐτόν τόν ἀγώνα καί νά στεφθοῦμε νικητές ἀπό τόν Κύριό μας. Καί τί μᾶς ἑνώνει μέ τούς ἀδελφούς; Ἡ κοινή πίστη, προσευχή καί προσδοκία τῆς δικῆς μας ἀνάστασης, ὅπως ἀναφέρει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Ὁ ἀγώνας αὐτός πού θά κληθοῦμε νά πραγματοποιήσουμε αὐτήν τήν «πένθιμη» περίοδο (γιατί καί ὁ ἀγώνας τοῦ καθενός εἶναι ἕνα διαρκές πένθος) εἶναι μεγάλος. Γιά πολλούς ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἕνα πανύψηλο βουνό πού πρέπει νά τό ἀνεβοῦμε, ξέροντας ὅτι θά βροῦμε πολλές δυσκολίες καί ἀγκάθια πού θά μᾶς «γδάρουν». Κανένας δέν γυρνᾶ ἀπό τή μάχη χωρίς νά τραυματιστεῖ. Τά ἀγκάθια εἶναι οἱ πειρασμοί καί θά μπαίνουν ἐμπόδια μπροστά μας. Μόνο μέ πίστη, προσευχή καί μετάνοια μποροῦμε νά τά ξεπεράσουμε. Ἡ ἐνανθρώπηση, ἡ ἑκούσια κένωση καί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ὑποδεικνύουν ἐμπειρικά τήν ὁδό τῆς ἀγάπης καί τῆς σωτηρίας. Εἶναι ἡ «κρεμαστή» γέφυρα πού θά πρέπει νά διασχίσουμε μέ ἰσορροπία γιά νά περάσουμε στήν ἀπέναντι ὄχθη τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας καί τῆς ἀπόλαυσης τῆς δόξας τοῦ Κυρίου μας. Τίποτα δέν φοβίζει αὐτόν πού ἀγωνίζεται, προσεύχεται, μετανοεῖ καί θεωρεῖ τά μέλλοντα παρόντα. Καί αὐτό ἄλλωστε ἀναφέρουν τόσο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ὅσο καί πρίν ἀπό Αὐτόν, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μτθ. 4, 17).
Αὐτή τή μάχη θά δώσουμε αὐτή τήν τόσο γλυκιά ἀλλά καί πένθιμη περίοδο. Θά εἶναι γλυκιά ἐάν ἀφιερώσουμε τούς ἑαυτούς μας στήν προσευχή καί τήν μετάνοια μέ ταπείνωση, κατάνυξη, συντριβή καί ἀληθινή συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Θά εἶναι ὅμως καί πένθιμη, γιατί, ὅπως προαναφέρθηκε, ὁ ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου στήν ἐπίγεια ζωή του εἶναι ἕνας διαρκές πένθος καί ταυτόχρονα πενθώντας γιά τά Πάθη τοῦ Κυρίου μας πού θά βιώσουμε σέ λίγο καιρό.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει: «Ἁμάρτησες; Λυπήσου, μετανοώντας εἰλικρινά καί ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τήν ἁμαρτία. Δέν εἶναι κοπιῶδες αὐτό. Σάν νά σοῦ λέγει ὁ Θεός, νά κλάψεις γιά τίς ἁμαρτίες σου ζητῶ. Δέν σοῦ ζητῶ νά διασχίσεις πελάγη, νά φθάσεις σέ μακρινά λιμάνια, νά περπατήσεις σέ ἄγνωστα μέρη, νά καταβάλεις χρήματα, νά διαπλεύσεις ἄγρια κύματα. Τί ζητῶ; Νά πενθήσεις γιά τήν ἁμαρτία» (ΕΠΕ 30, 266).
Ὁ ἀγώνας τώρα ἀρχίζει. Ἄς ὁπλιστοῦμε μέ τό ἔλεος καί τή Χάρη τοῦ Κυρίου μας, μέ πίστη, προσευχή καί εἰλικρινῆ μετάνοια, ὅπως μᾶς ἀναλύει παραπάνω ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, καί τότε ὁ Χριστός θά ἔρθει «σάν Κυρηναῖος γιά νά σηκώσει τόν δικό μας τόν Σταυρό». Σέ λίγο καιρό θά βιώσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, πού εἶναι τό τέλος τῶν παρόντων καί ἀρχή τῶν μελλόντων, καί πού μόνο μέ καθαρή τήν ψυχή μας μπορεῖ νά κατανοηθεῖ. Ὁ ἀγώνας θά εἶναι μεγάλος καί ἐπίπονος, ἀλλά, «τόν Γολγοθά σου νά μή τόν φοβᾶσαι, ἀκόμα καί ὁ θάνατος εἶναι νεκρός», ἀφού «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας...».
Καλή καί Ἁγία Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Καλόν ἀγώνα!
Σωτήριος Σαρβάνης
Τελειόφοιτος Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Σχετικά με την άρνηση Σχολείων να παραλάβουν
τις Δηλώσεις αντίρρησης των Γονέων
για τον 3ο άξονα της «Θεματικής Εβδομάδας»
Ο κ. Υπουργός Παιδείας δήλωσε προφορικά ότι δεν μπορεί να γίνει δεκτή η Δήλωση Απαλλαγής που υποβάλλουν οι γονείς στα Γυμνάσια και ότι οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθήσουν τη Θεματική Εβδομάδα .
Με αφορμή αυτή τη δήλωση του κ. Υπουργού, κάποιοι Διευθυντές Γυμνασίων αρνήθηκαν να παραλάβουν τη δήλωση των γονέων, προσπαθώντας να αποθαρρύνουν του γονείς.
Αυτό όμως είναι παράνομο και διώκεται πειθαρχικά διότι :
1. Ο κος Υπουργός δεν εξέδωσε μέχρι στιγμής γραπτώς την άρνησή του αυτή. Αλλά και αν το κάνει, γνωρίζει ότι δεν έχει νόμιμη βάση, διότι αντίκειται:
α) στά άρθρα 10 και 16 του Συντάγματος,
β) στο άρθρο 2 του Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης της Ρώμης και
γ) την Διεθνή Σύμβαση Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα του Παιδιού Ν. 2101/1992 άρθρα 5 , 8 , 29 .
2. Κάθε Υπηρεσία (λχ. Σχολείο) οφείλει να παραλαμβάνει τα έγγραφα που απευθύνονται σ΄ αυτήν , να τα καταγράφει στο βιβλίο εισερχομένων και να γνωστοποιεί τον αριθμό πρωτοκόλλου στον πολίτη που κατέθεσε, σύμφωνα με τον Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας (άρθ. 4 Ν. 2690/1999 ΦΕΚ Α’ 45 ). Αν η Υπηρεσία έχει αντίρρηση επί του εγγράφου, οφείλει να το παραλάβει και να κατόπιν απαντήσει εγγράφως.
3. Αν κάποιο σχολείο δεν επιμένει να μην παραλαμβάνει τη Δήλωση, ο γονέας μπορεί να τη στείλει στο Σχολείο με συστημένο ταχυδρομείο ή courier. Στο κάτω μέρος της Δήλωσης, πριν την υπογραφή του, θα σημειώσει χειρόγραφα ότι ζητά να του αποσταλεί ταχυδρομικά από το Σχολείο ο αριθμός πρωτοκόλλου του εγγράφου.
4. Οι υπάλληλοι που αρνούνται παραλαβή εγγράφων διαπράττουν πειθαρχικό αδίκημα που καταγγέλλεται στην κα Γενική Επιθεωρήτρια Δημόσιας Διοίκησης σε έτοιμη φόρμα κειμένου: http://www.gedd.gr .
5. Τέτοιες Δηλώσεις Απαλλαγής υποβάλλουν εδώ και χρόνια γονείς άλλων θρησκευμάτων για την μη παρακολούθηση του μαθήματος των θρησκευτικών και γίνονται αναντίρρητα δεκτές, για τις οποίες επικροτεί ο Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ, Δελτίο Τύπου 31.07.2008 ).
6. Σε παλαιότερες αποφάσεις ή ανακοινώσεις τους η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ Απόφαση αριθ. 77Α/25.6.2002 ) ο Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ – επιστολή σε κο Υπ. ΥΠΕΠΘ 21.11.2008 που αφορούσαν τον αγώνα τους για την κατοχύρωση της απαλλαγής μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών) , έκριναν ότι μπορούν οι γονείς να ζητούν απαλλαγή από τα σχολεία, όταν το περιεχόμενο που προσφέρεται στα παιδιά τους είναι αντίθετο με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις.
Επομένως είναι υποχρεωμένα τα Γυμνάσια να δεχθούν τη Δήλωση Απαλλαγής και να απαλλάξουν τα παιδιά από την παρακολούθηση του συγκεκριμένου θεματικού άξονα σύμφωνα με την Δήλωση του γονέα.-
Ἡ μνήμη τοῦ σημειοφόρου Γέροντος Ἰακώβου, τοῦ Ἁγίου τῆς Βίτσας Ζαγορίου, μᾶς ἐνθυμίζει κάθε χρόνο στὶς 15 Φεβρουαρίου τὸ μεγάλο ἀσκητή, γέροντα καὶ ἱεραπόστολο τῆς Ἠπείρου μας. Ἄλλωστε ὁ Γέροντας Ἰάκωβος ἔχει τὴ χάρη νὰ πρεσβεύει στὸν Κύριο γιὰ ἐξεύρεση ἐργασίας στοὺς ἀνέργους μὲ πολλοὺς εὐεργετηθέντες νὰ καταθέτουν τὴ μαρτυρία τους.
Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος, τὸν ὁποῖο πρῶτος ἀνέδειξε ὁ μακαριστὸς π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ὁ ἀγωνιστὴς ἱδρυτὴς τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», μὲ τὸ βιβλίο του «Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος», εἶναι ὁ πνευματικὸς ἀλείπτης τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, ὅταν ἐκεῖνος ἦταν νεαρὸς στὴν Κόνιτσα καὶ ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς διδάξει μὲ τὴν ἱεραποστολική του δράση, μὲ τὸ ταπεινό του φρόνημα, μὲ τὴν ἁπλότητα τοῦ χαρακτῆρος του καὶ μὲ τὸ πλῆθος τῶν θαυμασίων του. Στὰ αὐτιά μας ἀντηχοῦν τὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Σπυρίδωνος, ὅταν τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ Γέροντας Ἰακωβος στὴν Ἀρχιεπισκοπή:
-Καλῶς τὸν πατέρα Ἰάκωβο ποὺ πάτησε τὴ νάρκη καὶ δὲν ἔπαθε τίποτα.
Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ μὲ τὴ νάρκη παραθέτουμε γιὰ νὰ τονίσουμε τὸ πνευματικὸ ἀνάστημα τοῦ Γέροντος Ἰακώβου Βαλαδήμου, ποὺ κοιμήθηκε τὸ 1960, καὶ ἔχει νὰ μᾶς δείξει ἄπειρα θαυμαστὰ στοιχεῖα ἁγιότητος.
Μιὰ ἡμέρα κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ἐμφυλίου, στὶς 23 Ἰανουαρίου τοῦ 1948, ὁ πατὴρ Ἰάκωβος ἐπέστρεφε στὸ Μοναστήρι του στὴ Βίτσα τοῦ Ζαγορίου τῆς Ἠπείρου ἀπὸ τὸ χωριὸ Σουδενά, ὅπου εἶχε πάει νὰ λειτουργήσει. Ἡ πεζοπορία διαρκοῦσε περίπου δύο ὧρες. Ἐν τῷ μεταξὺ ἄνδρες τοῦ στρατοῦ εἶχαν τοποθετήσει παγιδευμένες χειροβομβίδες στὸ δρόμο καὶ περίμεναν στὰ γύρω ὑψώματα. Ξαφνικά ἐμφανίσθηκε ἀπὸ μακριὰ ὁ πατὴρ Ἰάκωβος νὰ ἔρχεται, προσευχόμενος ὅπως πάντοτε, ἀφοῦ ἐφάρμοζε τὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι» (Α΄ Θεσ. ε΄ 17). Γιὰ τὸν Γέροντα χρόνος ποὺ δὲν ἦταν ἀφιερωμένος στὸ Θεό μας ἦταν χαμένος χρόνος ζωῆς, γιὰ τὸν ὁποῖο κάποτε θὰ λογοδοτήσουμε ἐνώπιόν Του, ἀφοῦ ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι πολὺ σύντομος καὶ ἡ σπατάλη του βλαβερὴ καὶ ἐπικίνδυνη. Ἄρχισαν νὰ φωνάζουν οἱ στρατιῶτες, μὰ ὁ πατὴρ Ἰάκωβος δὲν τοὺς ἄκουγε εὑρισκόμενος σὲ ὑψηλὲς θεωρίες καὶ ἀπορροφημένος ἀπὸ τὴ γλυκύτητα τῆς διαπροσωπικῆς του συναντήσεως μὲ τὸν Κύριο τῆς δόξης. Ἔτσι προχωρώντας, ἔπεσε ἐπάνω σὲ τέσσερις παγιδευμένες χειροβομβίδες τύπου ‘Μίλς’, οἱ ὁποῖες καὶ ἐξερράγησαν. «Πάει ὁ παπᾶς», εἶπαν ὅλοι καὶ περίμεναν νὰ φύγουν οἱ καπνοὶ καὶ οἱ σκόνες καὶ νὰ δοῦν τὸ ἀνατριχιαστικὸ θέαμα τοῦ διαμελισμοῦ του. Ἔκπληκτοι, ὅμως, ἀντίκρυσαν τὸν Γέροντα Ἰάκωβο κάτασπρο ἀπὸ τὶς σκόνες, νὰ τινάζει τὰ ράσα του, χωρὶς νὰ ἔχει πάθει τὴν παραμικρὴ ἀμυχή. Τὸ θαῦμα ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ γίνει, γιὰ νὰ κερδηθοῦν ψυχές, ἀφοῦ βλέποντας αὐτὸ πολλοὶ στρατιῶτες ζήτησαν νὰ ἐξομολογηθοῦν κοντά του καὶ τὸν πλησίασαν μὲ δέος καὶ θαυμασμὸ λέγοντας:
-Παπούλη, δὲν ἔπαθες τίποτα;
-Πῶς νὰ πάθω παιδιά μου, ἀφοῦ ἔλεγα τὴν προσευχή μου καὶ «προωρόμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός» (Πράξ. β΄ 25)! Καὶ ἐσᾶς δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει ὁ Θεὸς νὰ πάθετε τίποτα, καὶ ὅταν τὸν φωνάζετε, θὰ τὸν βλέπετε νὰ στέκεται ἄγρυπνος πάντοτε δίπλα σας, νὰ σᾶς προστατεύει. Αὐτὸς θὰ σᾶς φυλάξει, ὥστε σῶοι νὰ γυρίσετε στὰ σπιτικά σας. Μονάχα νὰ βαδίζετε στὸ δρόμο Του. Νὰ καθήσω, παιδιά μου, νὰ σᾶς ἐξομολογήσω καὶ νὰ σᾶς λειτουργήσω, γιὰ νὰ μεταλάβετε;
-Ναί, Παπούλη, ἀπάντησαν ὅλοι συνεπαρμένοι ἀπὸ τὸ ἐξαίσιο θαῦμα.
Τὴ μοναδικὴ αὐτὴ εὐκαιρία δὲν τὴν ἄφησε νὰ πάει χαμένη ὁ ἱεραπόστολος Γέροντας. Ἡ διαρκὴς μέριμνά του ἦταν ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ πάντοτε εἶχε μαζί του ἕνα παληὸ πετραχήλι. Τὸ ἔβγαλε ἀπὸ τὸ ντουρβὰ ποὺ εἶχε κρεμασμένο στὸν ὦμο του μαζὶ μὲ τὰ λειτουργικά του βιβλία, κάθησε σὲ μία πέτρα κάτω ἀπὸ ἕνα δένδρο καὶ παρὰ τὸ κρύο τοῦ χειμῶνος ἐξομολογοῦσε ἕνα-ἕνα τοὺς στρατιῶτες.
Ὁ πονηρὸς, ὅμως, θέλησε νὰ ταράξει τὴν ὄμορφη, κατανυκτική, γεμάτη ἀπὸ εὐλάβεια αὐτὴ στιγμή. Ἕνας λοχίας, ποὺ ἦταν δάσκαλος στὴν πολιτική του ζωή, προσπαθοῦσε νὰ ἐμποδίσει τοὺς στρατιῶτες νὰ ἐξομολογηθοῦν. Ὁ πατὴρ Ἰάκωβος ποὺ τὸν ἄκουσε, τὸν προέτρεψε νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ αὐτός, μὰ ὁ λοχίας ἦταν τελείως ἀρνητικός. Καὶ ὄχι μόνο δὲν δέχθηκε τὴν πρόταση τοῦ Γέροντος, ἀλλὰ καὶ παίρνοντας ἐπιδεικτικὰ μερικοὺς ἄνδρες, πῆγε πιὸ πέρα στὸ δάσος, νὰ μαζέψει ξύλα. Ἐκεῖ, ὅμως, αὐτὸς ποὺ δὲν πίστεψε στὴ σωτηρία τοῦ Γέροντος ἀπὸ τὴ νάρκη πάτησε κατὰ λάθος ἄλλη νάρκη καὶ ὁ δυστυχὴς σκοτώθηκε. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ τραγικὸ συμβὰν δὲν ἔμεινε στρατιώτης ἀνεξομολόγητος. Ὁ Γέροντας, ὅμως, καὶ γι’ αὐτοῦ τὴν ψυχὴ προσευχήθηκε μὲ συντριβὴ καὶ μάλιστα ὁ ἴδιος ἔψαλε καὶ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία του παρακαλώντας τὸν Κύριο τῆς συγχωρητικότητος, ὅπως παλαιότερα ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος λέγοντας: «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτῷ τὴν ἁμαρτίαν ταύτην» (Πράξ. ζ΄ 60).
Ὁ τάφος τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος βρίσκεται στὸ ἡμιερειπωμένο Μοναστήρι τοῦ Προφήτη Ἠλία στὴ Βίτσα τοῦ Ζαγορίου καὶ τὰ χαριτόβρυτα λείψανά του στὸν Ναὸ τῆς Παναγία μας στὴ Βίτσα.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Θεσσαλονίκη, 30 Ἰανουαρίου 2017
Περί τά τέλη τοῦ μηνός Δεκεμβρίου 2016 λάβαμε γνώση τῆς ὑπ΄ ἀριθ. Φ20.1/220482/Δ2 Ἐγκυκλίου τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας μέ ἡμερομηνία 23/12/2016, πού ἀφορᾶ στήν ὑλοποίηση τῆς Θεματικῆς Ἑβδομάδας στά Γυμνάσια τῆς χώρας μέ τίτλο «Σῶμα καί Ταυτότητα». Ἡ ὑλοποίηση ἔχει χαρακτῆρα ὑποχρεωτικό, ἡ ἐγκύκλιος χαρακτηρίζεται μέ βαθμό προτεραιότητας «Ἐξαιρετικά Ἐπεῖγον» (γιατί ἆραγε;), ἡ δέ καταληκτική ἡμερομηνία ὑποβολῆς τοῦ Τελικοῦ Σχεδίου Ὑλοποίησης στούς Ὑπευ- θύνους Σχολικῶν Δραστηριοτήτων καί στόν Ἁρμόδιο Σχολικό Σύμβουλο Παιδαγωγικῆς Εὐθύνης εἶναι ἡ 10/2/2017.
Οἱ θεματικοί ἄξονες εἶναι 1) Διατροφή καί ποιότητα ζωῆς 2) Πρόληψη ἐθισμοῦ καί ἐξαρτήσεων καί 3) Ἔμφυλες Ταυτότητες. Ἐνῶ οἱ δύο πρῶτοι ἄξονες εἶναι ἐξαιρετικά ἐνδιαφέροντες καί μποροῦν νά προσφέρουν πάρα πολλά στούς μαθητές, καί μόνο ἀπό τόν τίτλο τοῦ γενικοῦ θέματος διακρίνεται ἀμέσως ποῦ τό Ὑπουργεῖο ἀποδίδει τή μέγιστη βαρύτητα αὐτῶν τῶν δράσεων γιά τήν ἐνημέρωση τῶν μαθητῶν, καθώς καί τῶν γονέων τους. Εἶναι σαφές ὅτι ἡ βαρύτητα πέφτει στόν τρίτο θεματικό ἄξονα «Ἔμφυλες Ταυτότητες». Ὁ ἄξονας αὐτός περιλαμβάνει μεταξύ ἄλλων καί τίς ὑποενότητες «Βιολογικό καί κοινωνικό φῦλο», «Ἀποδομώντας τά ἔμφυλα στερεότυπα» καί «Ὁμοφοβία καί τρανφοβία στήν κοινωνία καί στό σχολεῖο».
Στούς προτεινόμενους ἀπό τό ΙΕΠ φορεῖς, πού θά παράσχουν ὑποστή- ριξη στήν ὑλοποίηση τῆς θεματικῆς ἑβδομάδας, περιλαμβάνεται ἕνας μεγάλος ἀριθμός Μ.Κ.Ο. πού δραστηριοποιοῦνται σέ διάφορους τομεῖς (π.χ. ἀνθρώπινα δικαιώματα, οἰκολογία, ρατσισμός κ.ἄ). Ἔτσι ὅμως ἀνοίγει διάπλατα ὁ δρόμος γιά τήν εἴσοδο τῶν Μ.Κ.Ο, τῶν ποικίλων ἐπιδιώξεων καί ἀφανῶν σκοπῶν, καί στόν ἰδιαίτερα εὐαίσθητο χῶρο τῆς ἐκπαίδευσης. Μεταξύ αὐτῶν πού προτείνονται γιά τά σχολεῖα τῆς Περιφ. Κεντρικῆς Μακεδονίας, συμπερι- λαμβάνεται καί Μ.Κ.Ο πού ἐπαίρεται γιά τή συνεργασία της τό 2014 μέ τήν Ὁμοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ἑλλάδας (ΟΛΚΕ) καί τή συμμετοχή της τό 2015 στά «δημοφιλέστατα» ΛΟΑΤ φεστιβάλ Ὑπερηφάνειας τῆς Ἀθήνας καί τῆς Θεσσαλονίκης(ΛΟΑΤ:Λεσβίες-Ὁμοφυλόφιλοι-Ἀμφιφυλόφιλοι-Τρανσέξουαλ), σύμφωνα μέ πληροφόρηση πού ἀντλήθηκε ἀπό τήν ἱστοσελίδα της!
Λαμβάνοντας ὑπόψη τά παραπάνω, θά θέλαμε νά ἐκφράσουμε τούς ἔντονους προβληματισμούς μας:
Γιά ὅλους τούς παραπάνω λόγους, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ τήν ἄμεση ἀπόσυρση τοῦ 3ου θεματικοῦ ἄξονα μέ τίτλο «Ἔμφυλες Ταυτότητες» ἤ τουλάχιστον τῶν ὑποενοτήτων «Βιολογικό καί κοινωνικό φῦλο», «Ἀποδομώντας τά ἔμφυλα στερεότυπα» καί «Ὁμοφοβία καί τρανφοβία στήν κοινωνία καί στό σχολεῖο» ἀπό τό περιεχόμενο τῆς Θεματικῆς Ἑβδομάδας στά Γυμνάσια.
Ἐπιπλέον καλοῦμε τούς ἐκπαιδευτικούς ὅλων τῶν Γυμνασίων τῆς χώρας νά ἀκυρώσουν στήν πράξη τήν ὑλοποίηση ὁποιασδήποτε δράσης πού θά σχετίζεται μέ τίς τρεῖς πιό πάνω ὑποενότητες. Νά ὑπερασπι- σθοῦν μέ κάθε τρόπο τήν ψυχοσωματική τους ἀκεραιότητα. Κανείς ἄς μή φανεῖ συνεργός στά ὕπουλα αὐτά παγκόσμια μηχανεύματα, πού στόχο τους ἔχουν τόν βιολογικό καί πνευματικό ἐκφυλισμό τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους, ὥστε νά εἶναι εὔκολα χειραγωγήσιμο.
Ὅλοι μας μέ σωφροσύνη καί σύνεση ἄς ἀντισταθοῦμε. Δέν εἴμαστε οὔτε ρατσιστές, οὔτε φοβικοί. Λογικοί εἴμαστε. Ἄνθρωποι πού ἀκόμα δέν ἀπωλέσαμε τάς φρένας μας καί πού φοβόμαστε τόν Θεό. Γι’ αὐτό καί ὑπερασπιζόμαστε τήν εἰκόνα Του, πού λέγεται ἄνθρωπος.
Ὡς Συντονιστικό ὄργανο τῶν Ὀρθοδόξων Σωματείων τῆς ἁγιοτόκου πόλεως Θεσσαλονίκης καλοῦμε:
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Α. ΩΣ ΓΟΝΕΙΣ
Β. ΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ
Γιά νά κατεβάσετε τήν Δήλωση ἀπαλλαγῆς ἀπό τήν θεματική ἑβδομάδα πατῆστε ἐδῶ.
Καθρέπτης τοῦ γεωργοῦ εἶναι τό χωράφι του. Ὁ σπόρος πού σπέρνει καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο τό δουλεύει ρυθμίζουν καί μορφοποιοῦν τήν καλλιέργεια, ἀλλά καί χαρακτηρίζουν τόν ἴδιο τόν γεωργό. Δύο καλλιέργειες ἐντελῶς διαφορετικές μεταξύ τους ἀποκαλύπτουν δύο γεωργούς πού διαφέρουν ριζικά, στό πρῶτο στιχηρό προσόμοιο τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς τοῦ ἀσώτου, ὅπου ψάλλουμε:
Εἰς ἀναμάρτητον χώραν καί ζωηράν ἐπιστεύθην, γεωσπορήσας τήν ἁμαρτίαν· τῇ δρεπάνῃ ἐθέρισα τούς στάχυας τῆς ἀμελείας
καί δραγμάτων ἐστοίβασα πράξεών μου τάς θημωνίας,
ἅς καί κατέστρωσα οὐχ ἅλωνι τῆς μετανοίας.
Ἀλλ᾿ αἰτῶ σε τόν προαιώνιον γεωργόν ἡμῶν Θεόν·
τῷ ἀνέμῳ τῆς σῆς φιλευσπλαγχνίας ἀπολίκμισον τό ἄχυρον τῶν ἔργων μου
καί σιτάρχισον τῇ ψυχῇ μου τήν ἄφεσιν,
εἰς τήν οὐράνιον συγκλείων με ἀποθήκην καί σῶσόν με.
Ὁ ὕμνος σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση λέει τά ἑξῆς: «Σέ ἀναμάρτητη καί ζωντανή χώρα ἐμπιστεύθηκα τόν ἑαυτό μου, ἀφοῦ ἔσπειρα στή γῆ τήν ἁμαρτία. Θέρισα μέ τό δρεπάνι τά στάχυα τῆς ἀμελείας μου καί στοίβαξα σέ θημωνιά δεμάτια τίς πράξεις, τίς ὁποῖες ὅμως δέν ἅπλωσα στό ἁλώνι τῆς μετάνοιας. Ἀλλά, Ἐσένα παρακαλῶ, τόν Θεό, τόν προαιώνιο γεωργό μας. Φύσηξε τόν ἄνεμο τῆς φιλευσπλαγχνίας σου, ξεχώρισε τό ἄχρηστο ἄχυρο τῶν ἔργων μου, τροφοδότησε τήν ψυχή μου μέ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί ἀποθήκευσέ με στήν οὐράνια ἀποθήκη Σου καί σῶσε με».
Δύο γεωργοί παρουσιάζονται μπροστά μας, καί οἱ δύο εἶναι –μέ τήν πρώτη, βέβαια, σημασία τῆς λέξεως– «ἄσωτοι», πού σημαίνει σπάταλοι, ξοδεύουν ἀτσιγγούνευτα. Ὅ,τι σπέρνουν, πάντως, αὐτό καί θερίζουν. Ὁ πρῶτος «ἄσωτος γεωργός» εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ «γεωσπορήσας τήν ἁμαρτίαν», αὐτός πού ἔκανε κομβολόι τίς ἁμαρτίες του, αὐτός πού τίς ἔκανε σπόρο καί τίς ἔσπειρε στή γῆ σπάταλα, τίς καλλιέργησε μέ ζῆλο καί μανία. Αὐτός θερίζει στάχυα ἀμελείας, καρπούς τῆς αἰσχύνης, τή φθορά καί τή διαφθορά. Κι ἄν ἀποκτήσει καί κάποια δόξα καί τιμή, αὐτά εἶναι «δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ» καί τιμή ἀτιμίας. Ἡ δόξα τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, πού ἔσπειρε ἄσωτα τήν ἁμαρτία, προκαλεῖ ντροπή καί ἡ τιμή του εἶναι ἄτιμη.
Ὁ ἄλλος «ἄσωτος γεωργός», αὐτός πού δέν φείδεται, δέν τσιγγουνεύεται αὐτά πού ἔχει, ἀλλά τά ξοδεύει σπάταλα, εἶναι ὁ «προαιώνιος γεωργός ἡμῶν Θεός». Αὑτός ἔχει τήν ἄφεσι, τή μακροθυμία, τόν φιλεύσπλαγχνο ἄνεμο καί αὐτά χαρίζει στά ἄσωτα παιδιά του, πού σπέρνουν ἁμαρτία καί κακό. Αὐτός ξεχωρίζει τό ἄχυρο ἀπό τό σιτάρι καί τό ἀποθηκεύει στίς οὐράνιες ἀποθῆκες του, γιά νά γίνει ὁ ἄρτος τοῦ Θεοῦ.
Ὅσα κι ἄν σπείρει ὁ «ἄσωτος υἱός γεωργός» εἶναι πολύ λίγα μπροστά σ’ αὐτά πού σπέρνει ο «ἄσωτος γεωργός Θεός». Τό βάθος τῆς ἀγάπης του, τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς συγγνώμης του εἶναι ἀμέτρητον, ὥστε νά καλύπτει κάθε ὕψωμα ἀνθρώπινης ἀσωτίας.
Ἐμεῖς, πού «ἠναλώσαμεν τόν πλοῦτον, ὅνπερ ἐλάβομεν», «τόν πλοῦτον τῆς πατρικῆς δωρεᾶς διασκορπίσαντες», «τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα ἀσώτως διεσκορπίσαμεν», «ἀποσκιρτήσαντες ἀφρόνως τῆς πατρῴας δόξης», κραυγάζομε τή φωνή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ· «Ἥμαρτον ἐνώπιόν σου, πάτερ οἰκτίρμον», «σιτάρχισον ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τήν ἄφεσιν».
Κύριε, σ᾿ εὐχαριστοῦμε πού εἶσαι ὁ σπάταλος χορηγός, ὁ «ἄσωτος γεωργός» τῆς συγχωρήσεως τῶν ἀσώτων παιδιῶν σου.
Β.Μ.
Ἀπολύτρωσις 43 (1988) 26-27
Ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὴν ὑλοποίηση στὸ Γυμνάσιο Θεματικῆς Ἑβδομάδας Ἐνημέρωσης καὶ Εὐαισθητοποίησης σὲ ζητήματα Διατροφῆς, Ἐθισμοῦ - Ἐξαρτήσεων καὶ Ἐμφύλων Ταυτοτήτων προκάλεσε πανελλήνιο σάλο γιὰ τὸν τρίτο ἄξονά της, τὸν σχετικὸ μὲ τὶς «Ἔμφυλες Ταυτότητες», ἀφοῦ θεωρήθηκε ἐπιχείρηση ἀποδόμησης τῆς ὀντολογικῆς ὑπόστασης τοῦ ἀνθρώπου. Στὴ συνέχεια ἡ προσπάθεια νὰ γίνουν διευκρινίσεις γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα ἀποκάλυψε τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν ὁποία οἱ ὑπεύθυνοι διαχειρίζονται καὶ προωθοῦν ἐξουσιαστικὰ καὶ καταναγκαστικὰ τὴν ἐπιβολὴ ἀντιλήψεων, ὄχι μόνο ἀντιθέτων προς την πίστη καὶ τὴν παράδοση τοῦ λαοῦ μας, ἀλλά και ἀστήρικτων ἐπιστημονικὰ.
Παραθέτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὶς διευκρινιστικὲς δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, κ. Κωνσταντίνου Γαβρόγλου: «Τώρα τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο κατὰ κάποιον τρόπο ἔχει παρεξηγηθεῖ, δὲν ἰσχύει. Στὰ σχολεῖα θέλουμε νὰ συζητηθοῦν οἱ σχέσεις ἀνάμεσα στὰ ἀγόρια καὶ τὰ κορίτσια, στοὺς ἄνδρες καὶ τὶς γυναῖκες, ἡ ἰσότητα τῶν φύλων».
Μὲ τὴν πρώτη ἀνάγνωση τῶν παραπάνω δηλώσεων ἀναπηδοῦν μέσα μας αὐθόρμητα κάποια ἐρωτήματα: Ποιὸ εἶναι τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο «ἔχει κάπως παρεξηγηθεῖ»; Τὸ ὅτι ἡ ἐγκύκλιος στὸν τρίτο ἄξονα θεματολογίας ἀναφέρεται ἁπλῶς καὶ μόνον στὶς σχέσεις ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ στὴν ἰσότητα τῶν φύλων, ἐνῶ οἱ ἐπικριτές της φαντάζονται καὶ ἀναφορὰ στὴν ἀποδοχὴ τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων ὡς φυσιολογικῶν; Ἀλλὰ τὴν πρόθεση τῶν συντακτῶν τὴν ἀποκαλύπτει ἡ εἰκόνα τοῦ τρίτου ἄξονα τῆς Θεματικῆς Ἑβδομάδας, ὅπως εἶναι καταγεγραμμένη στὴ γνωστὴ ἐγκλυκλιο.
Καὶ ἐρωτοῦμε: Ὁ γενικὸς τίτλος τοῦ ἄξονα «Ἔμφυλες ταυτότητες» δὲν ἐμπεριέχει τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας; Οἱ ὑπότιτλοι στὶς θεματικὲς γιὰ μαθητὲς «Βιολογικὸ καὶ Κοινωνικὸ Φύλο» καὶ «Ἀποδομώντας τὰ ἔμφυλα στερεότυπα» δὲν μαρτυροῦν εὐνοϊκή ἔναντι τῆς ὁμοφυλοφιλίας στάση με στόχο τὴν ἀναγνώρισή της ὡς φυσιολογικῆς κατάστασης; Ὁ ὑπότιτλος στὶς θεματικὲς γιὰ γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοὺς «Ὁμοφοβία καὶ Τρανσφοβία στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο» δὲν παραπέμπουν σαφέστατα στήν ἀντίληψη ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὁ σοδομιτισμὸς, εἶναι φυσιολογική μορφή σχέσης στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία; Τόσο ἄσχετοι στὸ νὰ κατανοοῦν ἕνα κείμενο εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔκριναν καὶ κατέκριναν τὰ συγκεκριμένα σημεῖα τῆς ἐγκυκλίου; Ἤ μήπως πρόθεση τῶν συντακτῶν τῆς ἐγκυκλίου ἦταν νὰ δοθῆ ἡ εὐκαιρία στοὺς ἐκπαιδευτικοὺς καὶ στοὺς ἐγκεκριμένους φορεῖς νὰ μιλήσουν γιὰ τὸ καταστροφικὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά της στὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν κοινωνία;
Ἄν πράγματι τὸ «παρεξηγημένο ζήτημα … δὲν ἰσχύει», κατὰ τὴν δήλωση τοῦ κ. Ὑπουργοῦ, τότε γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν προχώρησε νὰ καταδικάση τέτοιου εἴδους ἀντιλήψεις καὶ προσπάθειες; Γιατί, ἐπίσης, δὲν ἀκούστηκε οὔτε ἡ παραμικρὴ ἀντίδραση ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο στὶς δηλώσεις ὁμοφυλοφιλικῶν Συλλόγων, οἱ ὁποῖοι τὸ συγχαίρουν γιὰ τὴν συγκεκριμένη πρωτοβουλία του καὶ προτρέπουν τὰ στελέχη του νὰ μὴν πτοηθοῦν ἀπὸ τὶς διάφορες ἀντιδράσεις, ἀλλὰ νὰ μείνουν σταθεροὶ καὶ ἀταλάντευτοι στὴν πραγματοποίηση τῶν ἀποφάσεών τους;
Τὰ κείμενα καὶ οἱ λόγοι, ποὺ ἀσκοῦν κριτικὴ στὴν ἐγκύκλιο γιὰ τὸν ἄξονα «Ἔμφυλες Ταυτότητες» περιέχουν σοβαρὰ ἐπιχειρήματα καὶ προκλητικὰ ἐρωτήματα, τόσο γιὰ διαδικαστικὰ, ὅσο καὶ γιὰ οὐσιαστικὰ ζητήματα. Ἔχουν τὴν ἐντύπωση οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὅτι μποροῦν νὰ τὰ προσπεράσουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν ἰσχὺ τῆς ἐξουσίας, μὲ μία γενικόλογη καὶ ἐκτὸς πραγματικότητας διευκρίνιση ὅτι «τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο κατὰ κάποιον τρόπο ἔχει παρεξηγηθεῖ, δὲν ἰσχύει» καὶ μὲ ἕνα κολακευτικὸ πυροτέχνημα «ὅτι ἡ Ἱεραρχία ἔχει τὴ σοφία νὰ καταλάβει καὶ τὶς ἐγκυκλίους καὶ τὶς διευκρινίσεις»;
«Ἄν πρέπει νὰ πιστεύουμε κάπως στὸν Πλάτωνα, γράφει ὁ Μ. Βασίλειος, αὐτὸ εἶναι τὸ τελευταῖο ὅριο τῆς ἀδικίας, τὸ νὰ φαίνεται κανεὶς δίκαιος χωρὶς νὰ εἶναι» (Πρὸς τοὺς νέους, 6· ΕΠΕ 7,334).
Εἶναι κρῖμα! Ἄνθρωποι, ποὺ τοὺς ἔχει ἀνατεθῆ ἡ πιὸ ὡραία καὶ πιὸ σημαντικὴ ἀποστολή, ἡ καλλιέργεια τῶν νέων ἀνθρώπων, νὰ πνίγονται μέσα στὴν ὑποκρισία, φιλοδοξώντας νὰ γίνουν ἀποδομηταὶ τῆς πιὸ ἀληθινῆς παιδείας, τῆς Ὀρθόδοξης παιδείας, αὐτῆς ποὺ γαλούχησε γενεὲς, οἱ ὁποῖες μεγαλούργησαν.
Εὐτυχῶς ὑπάρχει τὸ καλὸ «προζύμι», οἱ συνειδητοποιμένοι γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοί. Αὐτοὶ ποὺ μάχονται πνευματικὰ καὶ ἀντιστέκονται μὲ στέρεη τὴν πίστη ὅτι στὸ τέλος θὰ νικήση ἡ Ἀλήθεια.
Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.
Αθήνα 2 Φεβρουαρίου
Προς τον Υπουργό Παιδείας, Ἐρευνας καί Θρησκευμάτων
Κύριο
Κωνσταντίνο Γαβρόγλου
Αίτηση ανάκλησης της υπουργικής εγκυκλίου (αρ. πρωτ. Φ20.1/220482/ Δ2, 23-12-2016) με θέμα Υλοποίηση στα γυμνάσια Θεματικής Εβδομάδας με τίτλο ‘Σώμα και ταυτότητα’ ως προς τον άξονα ‘Έμφυλες ταυτότητες’.
Oι υπογράφοντες καθηγητές Πανεπιστημίων, άνθρωποι των γραμμάτων και γονείς λάβαμε γνώση της εγκυκλίου του Υπουργού Παιδείας που περιλαμβάνει και ‘διαφωτιστικά’ μαθήματα για την σεξουαλικότητα. Έχοντας γνωρίσει τον «Διαφωτισμό» της Δύσης και το σημερινό υπαρξιακό κενό της που παίρνει οποιεσδήποτε κατευθύνσεις γιατί δεν έχει πυξίδα, διαμαρτυρόμαστε για το δήθεν προοδευτικό κείμενο που ουδετεροποιεί την διάκριση των φύλων, με γνωστά αλλ’ εκπληκτικά αίολα ‘συνθήματα’, όπως «βιολογικό και κοινωνικό φύλο» [βλ. της Simone de Beauvoir «η γυναίκα δεν γεννιέται, γίνεται» (κοινωνικά)], «αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα» (!), «Φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός και ανθρώπινα δικαιώματα», «Ομοφοβία και τρανσφοβία στην κοινωνία και το σχολείο»!
Επειδή υπάρχει κίνδυνος να προωθηθούν διαστροφικές τάσεις στα νεαρά άτομα, ζητούμε επειγόντως να ανακληθεί η εγκύκλιος και επομένως να αποσυρθεί από την διακίνησή της στα σχολεία.
Επίσης θεωρούμε πώς ο διαχρονικός συνολικός ελληνικός πολιτισμός αναδεικνύει το απερίγραπτο κάλλος και την μοναδικής σημασίας σχέση ανδρός και γυναικός ως έρως προσώπων και όχι ως βιολογικών σεξιστικών αντικειμένων. Ο άνδρας και η γυναίκα αποτελούν τα δύο ήμισυ της καθόλου ανθρωπίνης φύσεως και μόνον η καθολική, σωματική, ψυχική, πνευματική, ένωση τού ανδρός και της γυναικός καθιστά ολόκληρο τον άνθρωπο και δημιουργεί κοινωνία προσώπων και πολιτών ελευθέρων. Οι ομοφυλικές σχέσεις όσο και αν υποχρεούμεθα να τις σεβαστούμε ως ελεύθερη επιλογή συμπολιτών μας, όμως ως επιστήμονες γνωρίζουμε πώς αδυνατούν να πραγματοποιήσουν την ανθρώπινη φύση στην πληρότητα τής προσωπικής ετερότητας και εγκλωβίζουν κυριολεκτικώς την ανθρώπινη ψυχή στην πραγματική "ομοφοβία", "ρατσισμό", ανδρών η γυναικών πού επιλέγουν νά περιοριστούν στην μισή ανθρώπινη φύση.
Γι’ αυτό αρνούμεθα τα παιδιά μας νά γίνονται αντικείμενο ομοφυλοφιλικής προπαγάνδας από την νεαρή τους ηλικία αντίθετα με την φυσιολογική τους πνευματική και ψυχοσωματική ανάπτυξη. Κανείς δεν δικαιούται να επεμβαίνει με πρόσφατα ιδεολογήματα στον χώρο της παιδικής ψυχής και ψυχολογίας ερήμην μάλιστα των γονέων.
Συμπερασματικά, ως γονείς, δεν δεχόμαστε την ισοπέδωση των σεξουαλικών επιλογών και επικαλούμεθα την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) που, αναγνωρίζοντας την ελευθερία της εκπαίδευσης, δίνει το δικαίωμα στους γονείς να εξασφαλίζουν την εκπαίδευση και την διδασκαλία των παιδιών τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, δηλαδή με τις βιοθεωρητικές αντιλήψεις τους, που ανήκουν στο πεδίο των φιλοσοφικών πεποιθήσεων (άρθρο 2 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ). Κατά συνέπεια, δηλώνουμε ότι, αν δεν ανακληθεί άμεσα το αναφερθέν τρίτο τμήμα της εγκυκλίου, θα απαιτήσουμε, σύμφωνα με την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δικαιωμάτων του ανθρώπου (ΕΔΔΑ) (π.χ. υπόθεση Folgero), έγκαιρη απαλλαγή των παιδιών μας από την σχετική διδασκαλία της θεματικής εβδομάδας και ελπίζουμε να μην υπάρξει από τους εκπαιδευτικούς αντίρρηση στο αίτημα απαλλαγής· σε αντίθετη περίπτωση, θα αναγκασθούμε να καταφύγουμε στην δικαιοσύνη, ζητώντας την άμεση αναστολή εφαρμογής του κειμένου, επικαλούμενοι την άμεση εφαρμοστικότητα (self executing) των αποφάσεων του ΕΔΔΑ.
Νικήτας Αλιπράντης
Ομ ό τ ι μ ο ς Κα θ η γ η τ ή ς Πα ν ε π ι σ τ η μ ί ο υ Στρασβούργου
πρ. Καθηγητής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Δεξαμενής 12
14563 Κηφισιά
-Καληνύχτα μανούλα, ἀκούστηκε μέ τήν τραγουδιστή φωνή του ὁ Χαραλάμπης.
-Καληνύχτα, παλληκάρι μου.
-Καί μήν ξεχάσεις αὔριο Κυριακή νά μέ ξυπνήσεις, γιατί θά μέ περιμένει ὁ παπα-Φώτης στήν ἐκκλησία.
Χαρισματικό παιδί μά καί χαριτωμένο. Εἶχε μάθει ἀπό μικρός νά ἑνώνει τά δάκτυλά του καί νά προσεύχεται, νά νιώθει τόν Θεό πατέρα, νά ἀγαπᾶ τή θεία λατρεία. Τόν εἶχε ἀγκαλιάσει καί ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ, ὁ παπα-Φώτης, κι ἐκεῖνος ἔνιωθε χρέος του ἱερό νά ντύνεται κάθε Κυριακή «παπαδάκι» καί νά βοηθάει στό ἱερό. Πίστευε πώς ἄν ἔλειπε ἐκεῖνος, ἡ θέση του θά ἔμενε κενή. Καί τότε ποιός θά κρατοῦσε τό κερί στή Μικρή καί στή Μεγάλη Εἴσοδο;
Τόν τελευταῖο καιρό ὅμως σταμάτησε νά βγαίνει γιά παιχνίδι στό χωριό καί μέ κόπο μόλις πού κατάφερνε νά ἐπιτελεῖ τήν κυριακάτικη διακονία του. Νά θύμωσε μέ κανέναν; Μά αὐτό δέν ἔγινε ποτέ! Γι᾽ αὐτό δέν μποροῦσαν νά τό ἐξηγήσουν οἱ συμμα- θητές του. Ἀκούστηκε στό χωριό πώς ἀρρώστησε. Ἀλλά τί ἀρρώστια εἶναι αὐτή πού κρατάει τόσους μῆνες γιά ἕνα 8χρονο παιδί, πού μέχρι τώρα ἔτρεχε ἀκούραστα παίζοντας μέ τά ἄλλα παιδιά τοῦ χωριοῦ; Στό σχολεῖο τόν ἔφερνε πιά ὁ πατέρας του μέ τό αὐτοκίνητο, γιατί δέν ἄντεχε νά περπατήσει τόσο δρόμο…
Ἕνα πλῆθος ἐξετάσεων χρειάστηκε γιά νά ὁδηγηθοῦν οἱ γιατροί στήν τελική διάγνωση: Μία πολύ σπάνιας μορφῆς μυοπάθεια θά συνόδευε τόν Χαραλάμπη ἀπό δῶ καί πέρα…
Αὐτή ἡ αἰφνίδια καί ὁριστική ἀλλαγή στή ζωή τοῦ Χαραλάμπη δέν στάθηκε δυνατή νά σβήσει τό χαμόγελο ἀπό τό πανέξυπνο βλέμμα του. Χρειαζόταν νά ἐπισκέ- πτεται τό Νοσοκομεῖο τῆς πόλης μιά φορά τόν μήνα γιά ἐξετάσεις καί πολλές φορές ἦταν ἀνάγκη νά μένει γιά νά νοσηλευτεῖ κάποιες μέρες. Χρόνο μέ τόν χρόνο περιοριζόταν ἡ κινητική δραστηριότητά του καί ἡ προσβολή τῶν μυῶν τοῦ θώρακα καί τῆς καρδιᾶς τόν ὁδηγοῦσε σταδιακά σέ ἀναπνευστική καί καρδιακή ἀνεπάρκεια. Κι ὅμως, μέ τή βοήθεια τῶν δασκάλων καί καθηγητῶν πού ἔρχονταν στό σπίτι γιά τήν κατ᾽ οἶκον διδασκαλία του, ὁ δεκατριάχρονος Χαραλάμπης συνέχιζε νά εἶναι ὁ πρῶτος μαθητής τῆς τάξης του!
Σέ μία ἐφημερία στά τέλη τοῦ Αὐγούστου ἦρθε στήν Κλινική μέ σοβαρή λοίμωξη τοῦ ἀναπνευστικοῦ. Δύσκολη ἐκείνη ἡ νύχτα... Δύσκολες καί οἱ μέρες πού ἀκολούθησαν… Ὡστόσο, ὁ ἀγαπητός σέ ὅλους τούς γιατρούς καί νοσηλευτές Χαραλάμπης συνεργαζόταν ἄψογα μέ ὑπο- μονή καί μέ εὐγνωμοσύνη σέ αὐτήν τήν πάλη γιά τή ζωή.
-Τί κόσμος εἶναι αὐτός πού πάει ἀπό τό κακό στό χειρότερο… Νά ποῦμε, Χαράλαμπε, στόν Θεό νά ρίξει φωτιά καί νά μᾶς κάψει; εἶπε ὁ διευθυντής τῆς Κλινικῆς περνώντας γιά ἐπίσκεψη ἀπό τόν θάλαμο τοῦ Χαραλάμπη.
-Ὄχι, γιατρέ, νά μήν ποῦμε στόν Θεό νά ρίξει φωτιά γιά νά μᾶς κάψει, ἀλλά νά τόν παρακαλέσουμε νά γίνει ὁ κόσμος μας καλύτερος!
Πέρασαν δύο μῆνες καί ἐνῶ περιμέναμε νά σταθεροποιηθεῖ γιά νά μπορέσει νά ἐπιστρέψει στό σπίτι, βρεθήκαμε μπροστά σέ μία τραγική ἔκπληξη: τά ἐργαστηριακά ἀποκαλύπτουν ὀξεία νεφρική ἀνεπάρκεια. Οἱ ἰσορροπίες πλέον εἶναι πολύ λεπτές στήν ἀντιμετώπιση τοῦ παιδιοῦ καί οἱ ἀμυδρές ἐλπίδες γιά βελτίωση ἀρχίζουν νά σβήνουν…
Μά τί παιδί εἶναι αὐτό; Πῶς βρίσκει τό κουράγιο νά χαμογελᾶ; Καί τό χαμόγελό του μεταγγίζει μία αὔρα οὐρανοῦ. Δέν εἶναι πώς δέν ἀντιλαμβάνεται τήν κατάσταση. Εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό πατέρα πού ἀποπνέει ἀπό τή μυστική του προσευχή. Προχθές ἦρθε ὁ ἱερέας τοῦ Νοσοκομείου καί τόν κοινώνησε Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Νά ποῦ βρίσκει τή δύναμη τό «παπαδάκι» τοῦ χωριοῦ, πού μέ τήν καρτερία του προκαλεῖ τόν θαυμασμό ὅλων. Οἱ γονεῖς συμπαραστέκονται μέ στορ- γή. Οἱ νοσηλεύτριες μέ ἀγάπη. Οἱ γιατροί μέ ἐπιμονή. Καί ὅλοι ἐνδόμυχα ἤ φανερά παρακαλοῦμε τόν Θεό γιά τό θαῦμα.
Ἕνα πρωί μετά ἀπό πολύωρη συζήτηση ὅλων τῶν γιατρῶν, καλοῦνται οἱ γονεῖς νά ἐνημερωθοῦν καί νά προετοιμαστοῦν γιά τή σοβαρή πιθανότητα δυσμενοῦς ἐξέλιξης τοῦ παιδιοῦ. Ἐπιστρέ- φουν δακρύβρεχτοι στόν θάλαμο τοῦ Χαράλαμπου. Ἐκεῖ ὅμως πού σταματοῦν τά ἀνθρώπινα πεπερασμένα ὅρια, ἀρχίζει δυναμική ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χαραλάμπης ἀπρόσμενα ἀρχίζει νά βελτιώνε- ται. Ὅσοι δέν πιστεύουν, ἐκπλήσσονται καί ἀποροῦν. Ὅσοι πιστεύουν, χαίρονται καί δοξάζουν τόν Θεό.
Λίγες μέρες μετά τά Χριστούγεννα ἑτοιμάζεται ἡ Κλινική νά ξεπροβοδίσει τόν πανευτυχῆ Χαραλάμπη καί τούς γονεῖς του γιά τό χωριό τους. Μέσα στήν παγωνιά τοῦ χειμώνα ἦταν θαρρεῖς ἡ πιό ζεστή στιγμή γιά ὅλους.
-Τί δῶρο θέλεις νά σοῦ κάνουμε, Χαράλαμπε, γιά τά Χριστούγεννα; Ποιά ἐπιθυμία ἔχεις πρίν φύγεις ἀπό τήν Κλινική;
-Ἄν γίνεται νά πάω νά προσκυνήσω στόν τάφο τοῦ ἁγίου Παϊσίου, γιατρέ...
Ποιός μποροῦσε νά ἀντισταθεῖ σέ μία τέτοια ἅγια ἐπιθυμία μιᾶς εὐσεβοῦς παιδικῆς ψυχῆς πού ἀγαποῦσε τόν Θεό καί τούς ἁγίους του; Καί βρέθηκε τρόπος νά ἐκπληρωθεῖ ἡ ἐπιθυμία τοῦ παιδιοῦ.
Στό μοναστήρι στή Σουρωτή, τήν ὥρα πού μπαίναμε στόν ναό -νά ἦταν τυχαῖο;- ἁγιογραφοῦσαν οἱ μοναχές τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Ἱερουργός τοῦ Ὑψίστου καί μάρτυρας ὁ Ἅγιος, ἀγάπησε τόν Θεό καί πρόσφερε τό αἷμα του ἀντίδωρο στήν ἀναίμακτη θυσία τοῦ Χριστοῦ. Μάρτυρας καί ὁ μικρός Χαράλαμπος, μέ τή χαρούμενη ὑπομονή στήν ἀσθένειά του, στάθηκε μέ δέος μπροστά στόν Ἅγιό του. Δέν ξέρω τί τοῦ εἶπε ἐκείνη τήν ὥρα μυστικά… Ἕνα εἶναι βέβαιο ὅμως, ὅτι ὁ Ἅγιος θά τόν σκεπάζει μέ τήν πρεσβεία του καί θά τόν περιμένει ὅταν τόν καλέσει ὁ Κύριος κοντά του γιά νά τόν στεφανώσει καί νά τόν κατατάξει «μετὰ τῶν ἁγίων του, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος».
Β. Ἀ., Παιδίατρος
«Ποτέ δέν εἶναι ἀργά», ἐπαναλάμβανε συχνά. Ἡ φράση αὐτή ἔγινε τό σύμβολό της, ὁ κανόνας τῆς ζωῆς της. Τή φιλοτέχνησε μάλιστα σέ ἡμερολόγια, πού ζωγράφισε ἡ ἴδια καί τά ἀπέστειλε σέ φίλους της ὡς ἀναμνηστικό, λίγο πρίν ἀναχωρήσει γιά τή γειτονιά τῶν ἀγγέλων. Κι ἀπό κάτω: «Ἄννα Μελᾶ-Παπαδοπούλου, ἡ Μάνα»...
Ἡ μάνα τίνος; Ἡ μάνα τοῦ στρατιώτη, τοῦ φτωχοῦ, τοῦ ἀρρώστου, τοῦ ὀρφανοῦ, ἡ μάνα ὅλου τοῦ κόσμου. Τέτοια στάθηκε ἡ Ἄννα Μελᾶ-Παπαδοπούλου, ἀδελφή τοῦ μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ, πρότυπο καί κορύφωση τῆς φιλαλληλίας, πού ’φτασε ὥς τήν αὐταπάρνηση καί τήν αὐτοθυσία.
Τέταρτο ἀπό τά ἑφτά παιδιά τοῦ Μιχαήλ Μελᾶ καί τῆς Ἑλένης Βουτσινᾶ γεννήθηκε στή Μασσαλία τό 1871. Ὁ φιλότεχνος πατέρας της τήν ἐνθάρρυνε νά ἀναπτύξει τό ταλέντο της στή ζωγραφική, ἐνῶ ἀπό τήν εὐσεβῆ μητέρα της ἔμαθε νά ὑπηρετεῖ τόν πάσχοντα συνάνθρωπο. Εἴκοσι ἐτῶν παντρεύεται τόν Ἀπόστολο Παπαδόπουλο καί ἐγκαθίσταται μαζί του στό τσιφλίκι τῆς οἰκογένειάς του, στίς Ροβιές Εὐβοίας.
Ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἐγκατάστασής της στήν Εὔβοια συγκλονίζεται ἀπό τίς δυσκολίες τῶν ἀνθρώπων τῆς ὑπαίθρου καί περνᾶ στή δράση. Πολύ συχνά, μάλιστα, διέθετε τά χρήματα τοῦ συζύγου της, γιά νά τούς ἐνισχύσει οἰκονομικά. Στίς Ροβιές ἔφερε δάσκαλο, τόν ὁποῖο πλήρωνε ἐκείνη, νά διδάσκει τά παιδιά τοῦ χωριοῦ. Καί στή Λίμνη Εὐβοίας ἔχτισε σχολεῖο. Ἄνθρωπος μέ ἔντονες εὐαισθησίες, ἀλλά καί τεράστιες ψυχικές καί σωματικές ἀντοχές -«ἀγοροκόριτσο» τήν χαρακτήριζαν- ἐργάστηκε σκληρά, γιά νά συντρέξει τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς. Κάποτε ἀπο- κοιμήθηκε, ἐνῶ ξενυχτοῦσε ἕνα ἄρρωστο παιδάκι. Ἀπό τότε ἡ ἀριστοκράτισσα Μελᾶ, κόρη τοῦ δημάρχου Ἀθηναίων, δέν ξανακοιμήθηκε σέ στρῶμα, παρά σέ κουβέρτα πού ἔριχνε ἐπάνω σέ σανίδα. Κατά τή διάρκεια τοῦ χειμώνα ἡ οἰκογένεια μέ τά δυό παιδιά διέμενε στήν Ἀθήνα· ἐκεῖ ἡ Ἄννα δίδασκε κεντητική σέ ἄπορα κορίτσια.
Στίς 13 Ὀκτωβρίου 1904 ὁ ἀδελφός της Παῦλος Μελᾶς σκοτώθηκε στή Μακεδονία. Γιά λόγους μυστικότητας τῆς ἀποστολῆς του, οἱ σύντροφοί του ἔκοψαν τό κεφάλι καί τό ᾽θαψαν ξέχωρα ἀπό τό σῶμα. Δύο ἀπό τά ἀδέλφια του, ὁ Κωνσταντῖνος καί ὁ Λέων, πῆγαν νά βροῦν τούς χώρους ταφῆς. Ὁ Λέων ἀρρωσταίνει καί πεθαίνει τρεῖς μῆνες μετά τόν Παῦλο. Αὐτά τά τραγικά γεγονότα ἐπηρέασαν βαθιά τήν «Κυρά τῶν Ροβιῶν». Ἔκτοτε ἀφοσιώνεται ὁλοκληρωτικά στό φιλανθρωπικό ἔργο.
Τό 1912, ὅταν ξέσπασε ὁ Α´ Βαλκανικός Πόλεμος, ἡ Ἄννα Παπαδοπούλου -παρά τίς ἔντονες ἀντιδράσεις τῶν οἰκείων της- κατατάσσεται στόν στρατό ὡς ἐθελόντρια νοσοκόμα μαζί μέ πολλές ἄλλες γυναῖκες καί ἀκολουθεῖ τήν ἐκστρατεία στή Μακεδονία. Τό 1913 ξεσπᾶ ἐπιδημία χολέρας· μεταφέρει τότε σκηνές, ἀρρώστους καί «ὕποπτους» ἀσθενεῖς σέ ἕνα δασάκι μακριά ἀπό τό στρατόπεδο. Ἡ ἴδια δέν φεύγει οὔτε στιγμή ἀπό κοντά τους· γίνεται ὁ ἐπίγειος ἄγγελος παρηγοριᾶς τους. Κρεμᾶ σέ ἕνα δέντρο ἕναν μαυροπίνακα, γιά νά ἀνακοινώνει τίς ἐλλείψεις. Ὁ στρατιώτης, ὁ ὁποῖος δύο ἡμέρες ἀργότερα πλησιάζει, ἔκπληκτος διαβάζει πώς ζητᾶ ἕνα τσαπί καί ἕνα φτυάρι. Τά θέλει, γιά νά θάψει τούς πρώτους στρατιῶτες πού ὑπέκυψαν· μέχρι τότε ἔσκαβε τούς τάφους ἡ ἴδια μέ τά χέρια της!
Ἀπό τό 1912 ὥς τό 1922, δέκα ὁλόκληρα χρόνια, δέν στάθηκε στιγμή. Γύριζε ἀπό μέτωπο σέ μέτωπο, Μακεδονία, Ἤπειρο, Σερβία, Θράκη, Μικρασία, νά ἐνθαρρύνει, νά περιθάλπει τούς πολεμιστές, νά τούς μοιράζει ροῦχα, φανέλες, κάλτσες, σκεπάσματα, φαγώσιμα, βιβλία καί λόγια ἐνθαρρυντικά καί παρήγορα.
Ποῦ τά ἔβρισκε; Τά λόγια στήν καρδιά της. Τά πράγματα τά συγκέντρωνε ἀπό παντοῦ. Εἶχε ξεσηκώσει τόν κόσμο. Ὅλοι τῆς ἔδιναν γιά τόν Στρατιώτη. Στίς πόλεις οἱ γυναῖκες, τά κορίτσια, δέν ἔκαναν ἄλλο, παρά νά ράβουν, νά ὑφαίνουν, νά πλέκουν μάλλινα γιά τόν Στρατιώτη καί νά τά δίνουν στήν ἀεικίνητη αὐτή γυναίκα, γιά νά πάει νά τόν βρεῖ μέ τόσους κινδύνους ἐκεῖ πού πολεμοῦσε καί νά τόν ντύσει, νά τόν ζεστάνει, νά τόν ἐγκαρδιώσει.
Κι ἐκεῖνοι, οἱ ἑτοιμοθάνατοι, οἱ πληγωμένοι στρατιῶτες, πού δέχονταν τή φροντίδα της, «μάνα» τήν ἀποκαλοῦσαν. Ἀκόμη καί οἱ Σέρβοι ἔτσι τήν ἔλεγαν στή δική τους γλῶσσα: «σλάτκα μάικα» (=γλυκειά μας μάνα). Ἔτσι ὀνομάσθηκε «Μάνα τοῦ Στρατιώτη». Στή μνήμη της ὁ τίτλος αὐτός ἀποδόθηκε καί σέ ἄλλες ἐξέχουσες νοσοκόμες τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ. Κι ὅταν τά παλληκάρια ἔφευγαν, ἐκείνη τά νεκροστόλιζε· κι ἄν στό μέτωπο δέν ὑπῆρχε ἱερέας, ἡ «Μάνα» ἔλεγε τή νεκρώσιμη ἀκολουθία.
Ὅταν ὁ ἑλληνικός στρατός φεύγει γιά τή Μικρά Ἀσία, πηγαίνει ἀπό τίς πρῶτες. Ἐντελῶς, ὅμως, ξαφνικά ἀποπέμπεται ἀπό τό μέτωπο μέ τήν κατηγορία τῆς φιλοβενιζελικῆς προπαγάνδας, ἐπειδή πάνω της βρέθηκαν φωτογραφίες της μέ τόν Βενιζέλο.
Πικραμένη ἀλλά ἄκαμπτη δέν παραιτεῖται ἀπό τό ἔργο της. Μετά τήν καταστροφή τοῦ ᾽22 δραστηριοποιεῖται στήν ἀποκατάσταση τῶν ξεριζωμένων Μικρασιατῶν. Ἔργα της, ἐπίσης, εἶναι τό Σανατόριο τῆς Κορφοξυλιᾶς Ἀρκαδίας -ταξίδεψε ἡ ἴδια στήν Ἀμερική καί Αἴγυπτο καί διενήργησε ἐράνους- τό Σανατόριο τοῦ Πεύκου Ματσούκα, μία πτέρυγα στό νοσοκομεῖο «Σωτηρία» κ.ἄ. Γιά ὅλα αὐτά ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν τῆς ἀπένειμε τό μεγάλο βραβεῖο τῆς Αὐτοθυσίας, ἐνῶ συνολικά τιμήθηκε μέ 28 παράσημα.
Ὡστόσο, πολεμώντας μέ τό χτικιό, λαβώθηκε. Στίς 12 Φεβρουαρίου 1938, σέ ἡλικία 67 ἐτῶν, σταμάτησε νά χτυπᾶ ἡ φλογερή της καρδιά στήν Ἀθήνα. Τάφηκε στίς Ροβιές. «Ἔπεσε κατά τήν ἐκτέλεση τοῦ καθήκοντός της» ἡ ἡρωίδα Ἄννα Μελᾶ-Παπαδοπούλου, ἡ ψυχωμένη Ἑλληνίδα, πού ἀπό μικρή διάλεξε νά ἐφαρμόσει στή ζωή της τό ρητό-λόγο τῆς ἀρχαίας Ἀντιγόνης «θά ζῶ, γιά νά ἀγαπῶ» κι ἔκανε τή ζωή της ἀγάπη ἀληθινή, προσφορά θυσιαστική.
Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Εἶναι τραγική διαπίστωση ὅλων πλέον πώς ἡ σχέση τῶν νέων μέ τίς ὀθόνες εἶναι μιά σχέση ζωῆς, σχεδόν ἀπό τή στιγμή πού ἀρχίζει ἡ ζωή τους. Οἱ ἔφηβοι περνοῦν περισσότερες ἀπό τέσσερις ὧρες τήν ἡμέρα μπροστά στήν ὀθόνη μόνο γιά τή διασκέδασή τους! Μελέτες στίς ΗΠΑ ἀποκαλύπτουν πώς τό 10% τῶν ἐφήβων ἐμφανίζει προβληματική συμπεριφορά λόγῳ ἐθισμοῦ στό διαδίκτυο.
Ἄς μήν ἀνησυχοῦμε ὅμως. Τό Πανευρωπαϊκό Δίκτυο Ἐθνικῶν Κέντρων Ἐνημέρωσης καί Ἐπαγρύπνησης ἐνημερώνει καί ἐπαγρυπνᾶ, διαδικτυακά! Κάθε δεύτερη μέρα τῆς δεύτερης ἑβδομάδας τοῦ δεύτερου μήνα τοῦ ἔτους -φέτος στίς 7 Φεβρουαρίου- ἐδῶ καί 14 χρόνια, διοργανώνει τόν ἑορτασμό τῆς ἡμέρας «Ἀσφαλοῦς Διαδικτύου», ὅπου παιδιά καί νέοι ἐνθαρρύνονται νά πάρουν θέση ὡς ψηφιακοί πολίτες τοῦ μέλλοντος συμμετέχοντας ἐνεργά σέ ἀνοιχτές συζητήσεις καί δράσεις.
Ἄραγε, τά ἠλεκτρονικά διαδικτυακά παιχνίδια, πού κυρίως ἀπορροφοῦν τούς ἐφήβους αὐτές τίς τέσσερις ὧρες ἡμερησίως, ἀνήκουν στά ἀσφαλῆ μονοπάτια γιά τούς ψηφιακούς πολίτες τοῦ μέλλοντος;
Ἀπό νωρίς τά ψηφιακά παιχνίδια ξεπέρασαν τόν ἀρχικό σκοπό τῆς δημιουργίας τους καί ἐξελίχθηκαν σέ ἠλεκτρονικά... ἀθλήματα (e-sports), ἀκόμα καί σέ ἐπαγγελματικό ἐπίπεδο, μέ διεθνῆ τουρνουά, ἐπίσημα πρωταθλήματα, ἐπαγγελματίες ἀθλητές, ἐντυπωσιακά χρηματικά ἔπαθλα καί μυθώδεις παροχές σέ ὅσους διακρίνονται. Μία e-βιομηχανία ποικιλοτρόπως κερδοφόρα.
Τό πιό διαδεδομένο στόν χῶρο εἶναι τό LoL («League of Legends»). Ἕνα παιχνίδι μάχης πολλαπλῶν παικτῶν πού ἔχει «LoLάνει» πάνω ἀπό 100 ἑκατομμύρια ἐνεργούς παῖκτες κάθε μήνα! Τό εὐρύτερο κοινό τοῦ gaming στή χώρα μας φτάνει τό μισό ἑκατομμύριο (τό 50% τῶν ἀγοριῶν ἀπό 13-18 ἐτῶν).
Τά μεγαλύτερα γεγονότα-σταθμοί τῆς χρονιᾶς γιά ὅλους τους «LoLόπληκτους» εἶναι τά μεγάλα gaming events, ὅπου οἱ πρωταθλήτριες ὁμάδες διαγωνίζονται σέ μεγάλους ἀνοιχτούς χώρους συνδεδεμένες στό ἴδιο τοπικό δίκτυο, ἐνῶ ταυτόχρονα χιλιάδες νέοι παρακολουθοῦν τόν ἀγώνα ἀπό γιγαντοοθόνες. Ἕνα τέτοιο event πού διοργανώνεται κάθε χρόνο στή Διεθνῆ Ἔκθεση Θεσσαλονίκης προσελκύει σέ ἕνα δεκαήμερο 100.000 νέους! Καί φυσικά ποιό εἶναι τό ὄνειρο ζωῆς ὅλων αὐτῶν τῶν ἐφήβων; Νά ἐξασφαλίσουν μιά ὑψηλή θέση στή μαγική κοινότητα τῶν ἐπαγγελματιῶν gamers χτυπώντας πλῆκτρα, ἀτελείωτες ὧρες μπροστά σέ μιά ὀθόνη, δουλικά.
Καί τό... ψυχαγωγικό περιεχόμενο τοῦ συγκεκριμένου παιχνιδιοῦ; Μάγοι, ἐπικαλεστές, ξόρκια, φίλτρα, Δάσος τῆς Σύγχυσης, Μαινόμενη Ἄβυσσος κ.τ.ὅ.
Εὐτυχῶς ὁ μήνας δέν ἔχει ἕξι ἑβδομάδες. Μέσα στό ὅλο πλαίσιο τοῦ δῆθεν ἐνδιαφέροντος γιά τούς νέους, θά ἦταν πολύ ταιριαστό νά ὁριστεῖ ἡ ἡμέρα ἑορτασμοῦ «Ἀσφαλοῦς Διαδικτύου» τήν 6η ἡμέρα τῆς 6ης ἑβδομάδας τοῦ 6ου μήνα (666!!!).
Ὅσοι ὑποφέρουμε, γιατί βλέπουμε τά παιδιά μας «κολλημένα» μέ τήν ὀθόνη, νά ξέρουμε πώς εἶναι μικρή ἡ συμμετοχή μας στό μαρτύριό τους. Δέν εἶναι ἁπλῶς κολλημένα, ἀλλά... καμένα.
Δια-κριτικός
Ἀπολύτρωσις, Φεβρ. 2017