Οπως καί σ᾿ ἄλλες του Ἐπιστολές (βλ. Ρω 15,30-32· Κλ 4,3-4· Φλμ 22· Α´ Θε 5,25· πρβλ. Β´ Κο 1,11· Φι 1,19), ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος παρακαλεῖ τούς πιστούς τῆς Θεσσαλονίκης νά προσεύ­χο­νται γιά τούς ἀπο­στόλους: «Προσεύ­χεσθε, ἀδελφοί, περὶ ἡμῶν» (3,1). ῾Ο ἴ­διος πιστεύει ὅτι στίς προ­σευ­χές τῶν πι­στῶν ὀφείλει τήν ὑγεία του καί τή σωτηρία του ἀπό μεγάλους κινδύνους (βλ. Φλμ 22˙ Β´ Κο 1,10-11). Ἔχει πεποίθηση στή δύναμη αὐτῶν τῶν προσευχῶν, τήν  ὁποία ἐξασφαλίζει τό πλῆθος τῶν προσευχομένων (πρβλ. Μθ 18,19) καί ἡ ὁ­μό­­νοια, πού ἀναπαύει πολύ τόν Θεό.
  ῾Η δέηση γιά τούς ποιμένες τῆς ᾿Εκκλησίας δέν εἶναι ἁπλῶς καθῆκον τῶν πιστῶν· εἶναι ἡ εὐγενέστερη ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐγνωμοσύνης τους. ῾Η σκέψη ὅτι οἱ ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου, κληρικοί καί λαϊκοί, εἶναι μεγάλα πνευματικά ἀναστήματα καί ἑπομένως δέν ἔχουν ἀνάγκη τῶν προσευχῶν μας, δέν εἶναι ὀρθή. Κατά τόν ἅγιο Χρυσό­στομο, εἶναι σκέψη πλανεμένη, ἡ ὁποία χαλα­ρώνει τόν σύνδεσμο μαζί τους, καί τούς στερεῖ ἀπό ἕνα ἰσχυρότατο ὅπλο.
  Εἶναι ἀνάγκη καί χρέος μας νά προσευχόμαστε γιά τούς πνευματικούς μας πατέρες καί διδασκάλους γιά τρεῖς βασικούς λόγους: Πρῶτα ἀπό ὅλα τό ἔργο τους εἶναι κοπιαστικό καί δύσκολο· ἔ­πειτα ποιμένες καί πιστοί ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα, τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ· καί τέλος προσευχόμενοι γιά τούς ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας, γινόμαστε κι ἐμεῖς συνεργάτες καί συναγωνιστές τους.
  Οἱ πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔχοντας συναίσθηση τῆς σοβα­ρῆς τους θέσης, μέ ἀγωνία ζητοῦσαν τίς προσευχές τῶν πιστῶν. «῞Οπως στόν πόλεμο», λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «οἱ ἐχθροί προσπαθοῦν νά ἐξο­ντώ­σουν τόν στρατηγό, διότι τότε εὔ­κολα θά νική­σουν ὁλόκληρη τή στρατιά, ἔτσι καί στόν πνευματικό ἀγώνα, ὁ ἀ­ντί­δικός μας διάβολος περισσότερο ἀγω­νίζεται νά κα­ταβάλει τούς πνευματικούς ἡ­γέ­τες πού βρίσκονται στήν πρώτη γραμ­μή τῆς μάχης. Γι᾿ αὐτό, ὅπως οἱ στρατιῶτες κα­λύπτουν καί ἀσφαλίζουν μέ τίς ἀ­σπί­δες τους τόν στρατηγό, ἔτσι καί ἐμεῖς νά καλύπτουμε καί νά ἐνι­σχύ­ουμε μέ τίς προσευχές τούς ποιμένες μας».
 ῾Η πνευματική οἰκογένεια, ἡ ᾿Εκκλη­σία, εἶναι σῶμα· καί ὅταν πά­σχει ἕνα μέ­λος τοῦ σώματος, συμπάσχουν ὅλα τά μέλη, ἐκτός βέβαια ἄν εἶναι νεκρά. ῞Ο­ταν ἕνας πατέρας βρίσκεται στό νο­σο­κομεῖο ἤ σέ ἐπικίνδυνη ἐργασία, ἡ οἰ­­κο­γέ­νεια δέν εἶναι ἀμέριμνη, ἀλλά ἀγω­νιᾶ, ἀγρυπνεῖ, προσεύχεται, ἐνεργεῖ, βο­ηθᾶ καί συμπάσχει μέ κάθε τρόπο. Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ πιστοί γιά τόν πνευματικό τους πατέρα. Μέ αὐτό τό φρό­νημα καί αὐτή τήν πεποίθηση ἡ ᾿Εκ­κλη­σία, τη­ρώ­ντας τήν ἀποστολική παρά­δο­ση, προσεύχεται γιά τούς ἐπισκόπους καί δι­δασκάλους της, καί γενικά γιά ὅ­λους ὅσοι ἐργάζονται καί κοπιάζουν γιά τό εὐαγγέλιο καί ἔχουν τήν εὐθύνη ψυ­χῶν.
  Τό ἱεραποστολικό ἔργο εἶναι ἀγώ­νας πού ἔχει δύο μέτωπα: τό κήρυγμα καί τήν προσευχή. Τό ἕνα μέ­τωπο τό κρατᾶ ὁ ἀπόστολος μέ τό κή­ρυγμά του, τό δεύτερο οἱ πιστοί προ­σευχόμενοι. Οἱ ἀπόστολοι εἶναι ὑπουργοί τοῦ εὐαγγελίου, δηλαδή συνεργάτες τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐξάπλωση τῆς βασιλείας του. Οἱ χριστιανοί μέ τίς προσευ­χές τους γίνο­νται συνυπουργοί, συνερ­γοί τῶν ἀπο­στό­λων. Οἱ πιστοί πράγματι συνεργά­ζονται καί συναγωνίζονται, ὅταν ἡ προσευχή τους εἶναι τόσο θερμή, τό­σο ἐνα­γώνια, τόσο δυνατή, ὅσο καί τό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου ὑπέρ τοῦ ὁ­ποίου προ­σεύ­χονται.
  Στίς μέρες μας πολλές φορές πικραινόμαστε, ὅταν ἐκκλησιαστικά θέμα­τα σχολιάζονται χλευαστικά ἀπό τούς δημοσιογράφους. Ἔναντι αὐτῶν τῶν ἐ­πιθέσεων ἔχουμε στά χέρια μας ἕνα ἰ­σχυ­ρό ὅπλο: Ὅλα αὐτά πού μᾶς πο­νοῦν νά τά κάνουμε αἰτήματα τῆς προ­σευχῆς μας. ῾Η προσευχή μας θά εἰ­σα­κουσθεῖ ἀπό τόν Κύριο, ὄχι γιά τή δική μας ἁγιότητα, ἀλλά διότι «ἡ συμφωνία πολλὴν ἔχει τὴν ἰσχύν», ὅπως λέει ὁ ἅ­γιος Χρυσόστομος. ῞Οταν ὅλοι οἱ πιστοί σύμφωνοι ζητοῦμε τή βοήθεια τοῦ Θε­οῦ γιά τήν ᾿Εκκλησία του, τότε ὁπωσ­δή­ποτε θά εἰσακουσθοῦμε. Αὐτό μᾶς τιμᾶ πολύ, διότι ἔτσι γινόμαστε συνεργάτες τοῦ Θεοῦ στήν ἐξάπλωση τῆς βασιλείας του στή γῆ. Γι᾿ αὐτό, ὁ ἱερός πα­τέ­ρας συνιστᾶ στούς χριστιανούς: «Γίνετε σύμ­μαχοί μας μέ τίς προ­σευ­χές σας, ἀνορ­θῶστε τά χέρια μας νά μήν παραλύουν, ἀνοῖξτε τό στόμα μας νά μήν κλείνει, παρακαλεῖτε γιά μᾶς τόν Θεό. ῞Ο,τι κα­λό ἐπιτύχουμε θά εἶναι πά­λι δικό σας, ἀφοῦ ἀνήκουμε στήν ἴδια ᾿Εκκλησία».
 ῾Ο π. Αὐγουστῖνος ἐπίσκοπος Φλω­ρίνης, στό βιβλίο του «Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν, τ. Α´», γράφει σχετικά: «῾Ο ἐ­πίσκοπος δέν πρέπει νά μένει μόνος στόν ἀγῶνα... ῞Οσοι πιστοί, ὅσοι εἰλικρινεῖς φίλοι τοῦ καλοῦ καί τοῦ ὡραίου, πρέπει νά σταθοῦν στό πλευρό του καί σάν συστρατιῶτες νά συναγωνισθοῦν γιά τή νί­κη τοῦ σταυροῦ... Ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ἕνας πατέρας. Καί σάν πατέρας πρέπει ν’ ἀγαπᾶται καί νά ὑποστηρίζεται ἀπ᾿ ὅλα τά πνευματικά του παιδιά. ῞Οσο τόν μισοῦν θανάσιμα οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως τόσο πρέπει νά τόν ἀγαποῦν τά πνευματικά του παιδιά. Γιά τόν ἐπίσκοπο οἱ πιστοί ἄς γονατίζουν καί ἄς προσεύχο­νται διαρκῶς».

Στέργιος Ν. Σάκκος

Περιοδικό "Ἀπολύτρωσις"

Τεῡχος Μαρτίου 2025